Vertrouwen

Zo vlak voor kerst en met oud en nieuw voor de deur kan ik niet anders dan terug kijken naar het afgelopen jaar. Er is veel gebeurd. Nieuwe collega’s op het werk. Vrienden van vroeger terug gevonden. Afscheid genomen van mensen die niet meer pasten in mijn leven.

De grootste verandering in mijn leven dit afgelopen jaar was mijn verhuizing. Het huis wat ik huurden was zo verrot dat het gesloopt moest worden. Toen ik hoorde dat ik weg moest uit het huis brak mijn hart. In dit huis was mijn leven weer begonnen ruim 4 jaar geleden. Mijn leven wat ik al jaren kwijt was. Niet meer wetende wie ik was of wat ik wilde. Het voelde of mijn leven met de grond gelijk werd gemaakt.

Ik kreeg een huis toegewezen in het dorp waar ik geboren en getogen ben. Het dorp waar ik al twintig jaar weg was. Toen ik het nieuwe huis binnen stapten om te bekijken wist ik dat het goed zou komen. Dit huis zou mij goed gaan doen. En zo geschiedde.

Alweer zeven maanden woon ik in het nieuwe huis. Alweer zeven maanden woon ik in het dorp waar ik twintig jaar weg ben geweest. Wat een fantastisch huis. Wat heerlijk om weer terug te zijn op bekend terrein. In dit huis ben ik echt thuis. Iedere keer geniet ik weer bij thuiskomst. In dit huis kan ik alles aan. Dat gevoel bevalt mij prima. Het is lang geleden dat ik mij zo goed en sterk heb gevoeld.

Ik kijk daarom terug met een zeer tevreden gevoel. Ik kijk vooruit met vertrouwen. Nog nooit eerder zoveel vertrouwen gevoeld. Vertrouwen in mezelf.

Met het nieuwe jaar voor de deur wens ik iedereen dan ook vertrouwen. Vertrouwen in jezelf. Als je vertrouwen hebt in jezelf kun je alles aan !! 

Nino de opvang kater

Hij is niet de eerste kat die ik opvang in huis. Er zijn al vele katten voor hem geweest. Met hem bedoel ik Nino. Nino is een kitten van zes maanden. Nino had in het asiel constant last van niesziekte. Het was erg sneu voor hem. Hij zat constant verstopt en had het benauwd. Ik heb hem mee naar huis genomen in de hoop dat hij hier op gaat knappen.

Zo jong als Nino is waren de opvang katten voor hem niet. Dat waren vooral oudere katten die een ziekte hadden. Veel opvangkatten waren zo ziek dat ze dood zouden gaan. Ik wilde ze niet hun laatste dagen, weken, maanden, in het asiel laten slijten. Sommige katten hebben nog een paar dagen geleefd. Andere katten hebben nog een paar maanden bij mij in huis rond gelopen.

Dan mochten ze nog heerlijk genieten in huis en in de tuin. Ik kookte kipfilet voor ze of gaf ze ander lekker voer. Als het dan duidelijk werd dat de kat echt niet meer verder kon leven dan ging ik ermee naar de dierenarts en liet ze inslapen. Het feit dat dieren in een asiel komen en daar sterven in een hok vind ik naar. Dat vind ik vreselijk. Op deze manier kan ik een dier zo nu en dan helpen het iets aangenamer te maken aan het eind van hun leven.

Nino is niet zomaar een kitten. Nee, Nino is een kitten met een doel. Dat doel is zoveel mogelijk ontdekken en meemaken in het leven. Alles, maar dan ook werkelijk alles, moet onderzocht worden. In iedere plant moet gegraven en gelegen worden. Op iedere kast moet gesprongen worden. Het aanrecht van boven tot onder besnuffeld. Alle krabpalen en alle mandjes worden aan een onderzoek onderworpen. Niets ontgaat deze jonge kater.

Nino kwam binnen in het asiel als kitten toen hij nog heel klein was. Hij was er zeer ernstig aan toe. Ook zijn zusje en broertje waren erg ziek. Of Nino ooit nog helemaal van zijn niesziekte af zal komen is de vraag. Nino lijkt zich er weinig van aan te trekken. Zijn ogen zijn vaak vochtig en hij niest zo nu en dan. Als hij niest dan vliegen de klodders snot je om de oren. Ook daar lijkt Nino verder geen last van te hebben. Ik vind het wat minder prettig moet  ik bekennen.

Ondanks zijn snot en wat natte oogjes is Nino een super grappig katertje. Hij loopt tussen mijn honden door of hij niet anders gewend is. Hij negeert mijn andere katten en trekt helemaal zijn eigen plan. Mijn eigen kater vindt het helemaal niks. Hij begint al met grommen als hij maar denkt dat Nino eraan komt. Nino kijkt een keer en maakt zich er niet druk om. De kleine man ligt nu tevreden naast mij te slapen. Ik ben benieuwd over welke avonturen hij droomt !!

Nino nu

Nino toen

Nare dromen

Al mijn hele leven heb ik last van dromen. Dromen als ik slaap en dan vooral nare dromen. De dromen die ik overdag heb dat is een ander verhaal. Tot mijn vijfde of zesde jaar heb ik bij mijn ouders op de slaapkamer geslapen. Ik had toen al last van dromen. De dromen die vaak nachtmerries waren. De droom die ik had toen ik klein was, was altijd dezelfde.

Ik zat in een vrachtwagen en die vrachtwagen reed langs een ravijn. Ieder moment kon die vrachtwagen naar beneden vallen. Dat naar beneden vallen is nooit gebeurd. De angst dat het wel gebeurde was er altijd.

Toen ik op mijn eigen kamer ging slapen ging ik regelmatig slaapwandelen. Dan stond ik ’s nachts ineens beneden met iets uit mijn kamer om er iets compleet anders voor mee naar boven te nemen.  Ik had een groot poppenhuis op mijn kamer staan. Op een nacht dacht ik dat daar de toilet was en heb achter mijn poppenhuis zitten plassen.

Op weer een andere nacht werd ik wakker met één been buiten het raam. Met mijn handen hield ik mij vast aan het kozijn. Ik werd wakker omdat mijn been nat en koud was van de regen. Ik schrok want mijn slaapkamer was op de tweede verdieping. Toen ik mijn moeder wakker maakte en vertelde wat er gebeurd was geloofde ze mij in eerste instantie niet. Ze voelde aan mijn been en dat was nat en koud. Op mijn slaapkamer stond mijn raam open. De hor die er gewoonlijk voor stond was weggehaald. Het was mijn moeder duidelijk dat ik dit niet verzonnen had.

Toen ik volwassen was en alleen woonde heb ik maanden lang op de bank geslapen. Ik durfde niet naar bed. De tv bleef dan altijd aan staan. Ik had dan en licht en afleiding mocht ik wakker worden van weer een nare droom. Wakker worden in paniek en niet weten waar je bent is heel naar.  Huilend wakker worden en niet meer kunnen stoppen met huilen is geen fijne ervaring.

Van de vriendjes die ik heb gehad heb ik regelmatig gehoord dat ik in mijn slaap aan het praten was. Het was meestal niet verstaanbaar. Soms werd ik wakker van mezelf. Dan hoorde ik mezelf praten maar begreep absoluut niet waar ik het over had.  

Mijn dromen spelen mij al van kleins af aan parten. Het is erg vermoeiend om nare dromen te hebben. Het wakker worden in de ochtend is een drama. Ik voel me dan of ik door een trein ben overreden. Het gevoel waar ik na een nare droom mee wakker kan worden is zeer lastig kwijt te raken. Soms draag ik het nare gevoel een hele dag met me mee. Ook al weet ik dat het gevoel door een nachtmerrie is ontstaan en vaak geen realiteit is. 

Gelukkig gaat het de laatste tijd steeds beter. Ik heb niet zo heel vaak meer last van nare dromen in mijn slaap. Voor mij een goed teken. De rust begint eindelijk in mijn leven te komen lijkt het. Maar dat mag ook wel na 45 jaar !! 

Onrust in mijn lijf

Pa ligt op dit moment op de operatietafel. Hij zal 4 omleidingen krijgen. Er worden duizenden van dit soort operaties uitgevoerd. Dat gaat eigenlijk altijd goed. Het is dan toch even anders als het je eigen pa van 71 jaar is. Ik ga er van uit dat de operatie goed zal gaan. Dat pa weer snel naar huis kan om te herstellen. Dat pa er dan weer vele jaren tegen kan. Toch veroorzaakt dit stress in mijn lijf. Ik probeer mezelf goed te voelen en mij geen zorgen te maken. Maar dat valt niet mee.  

Daarnaast heb ik deze week weer de keus gemaakt om een hond op het asiel te laten euthanaseren. Ik lig daar wakker van. Daarnaast ben ik er letterlijk en figuurlijk beroerd van. Ik ben geen beheerder geworden om dieren in te laten slapen. Je wilt alles redden. Je wilt alles een nieuw thuis geven. Je wilt ieder dier DE kans geven. Dat is alleen in de praktijk absoluut onmogelijk. Dat gaat niet, dat werkt niet, dat kan niet. 

Als ik de oudere euthanasieformulieren zie van vorige beheerders dan weet ik dat ik deze keuzes moet maken. Op één van de  formulieren staat het verhaal over een hond die uiteindelijk geeuthaniseerd is na vier keer geplaatst te zijn geweest. De hond is al die keren weer terug naar het asiel gekomen omdat hij gebeten had. Van de vier keer  waren het twee keer zulke zware bijtwonden dat men naar het ziekenhuis moest. Nu heb ik geen medelijden met de mensen die gebeten zijn. Zo ben ik dan ook weer. Maar ik vind het vreselijk voor die hond. Zo zijn er vele van dit soort verhalen te lezen op de oude euthanasie formulieren. 

Dat is niet wat ik wil voor een hond. Dat is niet de manier waarop ik dieren wil "redden". De dood uitstellen om het dier  uiteindelijk alsnog de dood in te sturen. Ik sta achter mijn besluit voor de euthanasie van deze hond. Van de hond waar ik maandag over heb beslist dat hij niet meer leven mag. Dat wil niet zeggen dat ik er een trots gevoel van krijg. Dat wil niet zeggen dat ik zoiets zomaar  "even" besluit. Ik vind het zwaar en moeilijk maar dat geeft mij niet het recht om met de dieren waar ik verantwoordelijk over ben te sollen. 
Er worden in mijn ogen te veel honden met flinke gedragsproblemen in leven gehouden omdat die dieren zo zielig zouden zijn. Ik vind het zielig dat deze dieren in leven worden gehouden door mensen die hun eigen emoties niet onder ogen durven te komen. Dat deze dieren in leven worden gehouden waardoor andere mensen en dieren een risico lopen. IK DOE HET NIET. IK DOE ER NIET AAN MEE !!

de overbuuf

De overbuuf woonde alleen. Ik zag haar heel af en toe buiten strompelen over haar pad. Ze was al over de 85. Op een dag kwam ik met haar in gesprek. Ze vertelde dat ze pas gevallen was en ze uren in de schuur had gelegen voor iemand haar had gevonden. Gunst wat had ik met het oude mensje te doen. Ik bood haar aan om af en toe te komen helpen. Ook gaf ik mijn tel nummer zodat ze kon bellen als er iets was.

Ik kwam steeds vaker bij de overbuuf. Niet omdat het zo gezellig was want de overbuuf was niet gezellig. Ze was hard en kil en had geen humor. Ze rookte een pakje sigaretten per dag. Als je voor de deur stond kon je de rook al ruiken. Daarnaast at ze heel ongezond. Mijn hemel wat was ze eigenwijs. Ze kón wel lief zijn. Haar kat was haar alles. Naar Poes was ze altijd lief. Poes kreeg al 18 jaar lang iedere avond een schoteltje vol met slagroom. Poes was nog het enige in haar leven waar ze lief voor was.

Steeds vaker kwam ik bij de overbuuf en binnen een paar maanden draaide ik mee als mantelzorger. Ik kwam iedere dag bij de overbuuf.  Wat ik nooit meer zal vergeten was de avond dat ik chinees had gehaald voor ons samen. De overbuuf had mij verteld dat ze vroeger regelmatig bij de chinees ging eten met haar man. Haar man die al meer dan 15 jaar overleden was. Het was al tientallen jaren geleden dat ze voor het laatst chinees eten op had. Ze vond dat altijd zo lekker vertelde ze mij. Ik stelde haar voor om chinees te halen. Ze vond het een prima plan. Ik heb genoten van het kijken naar de overbuuf die chinees aan het eten was. De mie ging niet alleen in haar mond maar belandde ook op haar schoot en een deel bleef op haar kin hangen. Ze vond het eten heerlijk en ik vond het fantastisch om haar zo te zien genieten.We spraken af dat ik vaker chinees zou gaan halen maar het is daarna nooit meer voorgekomen.

De overbuuf kon steeds minder. In het begin kon ze nog wat lopen met haar looprek. Dat ging steeds slechter. Toen kwam ze in de rolstoel terecht. Samen met een andere vrouw en een neef van de overbuuf deed ik de zorg. Ruim een jaar lang liep ik iedere avond naar de overkant van de straat. Dan moest de overbuuf van de keuken naar de kamer gebracht worden. De laatste maanden moest ik haar dan weer omhoog in haar stoel tillen omdat ze helemaal onderuit was gezakt en niet zelf omhoog kon komen. Haar pillen lag ik klaar en ik schonk haar glaasje drinken in voor die avond. Soms bleef ik voor een praatje en soms was ik zo weer weg. Het gebeurde namelijk ook regelmatig dat ik overdag gebeld werd door de overbuuf. Dan wilde Poes naar binnen of naar buiten en ging ik de deur voor Poes open doen. Vaak hadden we dan al een praatje gemaakt. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik vaak geen zin had in een praatje want de overbuuf was altijd vreselijk negatief. Als ik wat leuks had te vertellen bleef ik wat langer.

Op een avond merkte ik dat de gezondheid van de overbuuf hard achteruit ging. Ik belde haar neef om dat te vertellen. Er is die nacht gewaakt bij haar. De volgende dag liep ik gelijk naar de overkant toen ik uit mijn werk thuis kwam. Ik zag de overbuuf in haar stoel hangen. Ze ademde zwaar en ze zag er vreselijk slecht uit. Het zou niet lang meer duren werd mij verteld door de neef. Dit was de laatste keer dat ik haar in leven heb gezien. Ze is een aantal uren later overleden.

Het loopje naar de overkant heb ik nog een paar maanden iedere dag gemaakt. Poes leefde namelijk nog en moest verzorgd worden. Poes is een paar maanden na het overlijden van de overbuuf in het huis op de stoel waar ze altijd lag ingeslapen. Op een bepaald moment ging Poes achteruit en moest er een keus worden gemaakt. Ik heb de dierenarts aan huis laten komen en was erbij om Poes vast te houden. Poes is in mijn armen gestorven. 

De overbuuf en Poes zijn bijna 2 jaar lang iedere dag in mijn leven geweest. Ik heb de overbuuf en Poes nog maandenlang gemist. Ook al hebben de overbuuf en ik elkaar maar 2 jaar gekend ik weet zeker dat ik voor haar een verschil heb gemaakt en de overbuuf heeft mij anders naar mijn leven laten kijken.

de oude man en zijn hondje

Het was een warme dag. Ik was aan het wandelen met mijn honden. We liepen over de dijk en ik genoot van het uitzicht over de Linge. Er lag een klein haventje onderaan de dijk. Ik liet mijn honden daar wel eens vaker wat drinken of even afkoelen in het water. 

Toen ik de dijk naar beneden liep zag ik een oudere man bij het haventje. Hij liep wat onrustig rond. Ik knikte naar de oudere man en liep langs hem met mijn honden. Toen ik weer terug liep met mijn honden kwam ik aan de praat met hem. Hij vertelde mij dat hij een plekje zocht om zijn hondje te begraven. Zijn hondje die de avond ervoor voor zijn neus was dood gereden. Een kleine Jack Russel die hij al jaren had. 

Zijn vrouw had een paar jaar geleden een herseninfarct gehad. Ze was sindsdien opgenomen in een verzorgingstehuis. Hij ging iedere dag naar haar toe en dan ging het hondje altijd mee. Van de kleine Jack Russel fleurde de andere bewoners van het verzorgingstehuis ook altijd op. Niet alleen de oudere man was intens verdrietig ook de bewoners van het verzorgingstehuis hadden verdriet. De oudere man huilde constant toen hij het mij vertelde.

De oudere man liet zijn hondje altijd aan de overkant van de straat plassen. Het hondje luisterde altijd maar deze ene keer niet. De Jack Russel stak over net toen er een auto aan kwam. De auto reed hard. De Jack Russel werd vol geraakt. De oudere man had zijn hondje van straat getild en thuis in een doosje gelegd in de hoop dat de kleine het zou halen. Zijn hondje is kort daarna overleden.

Nu wilde de oudere man in het haventje een plekje zoeken om zijn dierbare hondje te begraven. Één van de bootjes in het water was van de oudere man. Hij had verwacht dat er een spade aan boord zou liggen. Die wilde hij gebruiken om het grafje te graven. Er lag geen spade aan boord. Hij begon weer te huilen. Ik beet op mijn tanden om niet mee te gaan huilen.

Het hondje had hij in de doos op zijn scootmobiel staan. De scootmobiel stond bovenaan de dijk. Ik bood de man aan om bij mij thuis een spade te gaan halen. Ik moest nog wel 20 min lopen maar dat vond de oudere man niet erg. Ik ben in rap tempo naar huis gelopen en ben met een spade terug naar het haventje gegaan.

De oudere man had een mooi plekje uitgekozen en ik heb het gat gegraven. Toen het gat diep genoeg was heb ik de doos van zijn scootmobiel gehaald. Toen ik het deksel open deed van de doos schrok ik. Daar lag de Jack Russel in gedroogd bloed. Het koppie van dit hondje was compleet open gebarsten. Van voor tot achter was de schedel gescheurd. Ik tilde het arme dier uit de doos en lag hem in het grafje. Ik heb heel voorzichtig de grond weer over het hondje heen gelegd.

Nadat het gat helemaal dicht was heb ik nog wat gedronken met de oudere man op zijn bootje. We wisselden telefoonnummers uit en zijn beiden naar huis gegaan. Een paar dagen later heb ik de oudere man gebeld. Ik maakte me zorgen om hem. Hij vertelde dat zijn vrouw mij heel graag wilde ontmoeten. Ze was me dankbaar dat ik haar man geholpen had met het begraven van hun hondje. Een week later ben ik bij de vrouw en de oudere man op bezoek gegaan in het verzorgingstehuis. Mijn hart breekt nog iedere keer als ik aan de situatie denk. De oudere man, zijn vrouw en ik hebben nog steeds contact. Het aanzicht van het hondje in de doos zal ik nooit vergeten.  

Brede schouders

Bo verblijft al een paar maanden in een hokje. Niet omdat ik dat zo fijn vind maar omdat het voor haar beter is. Bo is een poes. Bo is afgestaan aan het asiel omdat ze het niet fijn vond dat er kinderen in het gezin waren gekomen. Bo kan ook niet met andere katten en daarom zit Bo in een apart hokje. Bo heeft bij de andere katten gezeten maar toen was er absoluut niets meer met Bo te beginnen. Voor haar rust zit ze dus helemaal apart. Bo houdt van knuffelen tot een bepaalde hoogte. Als je niet op tijd stopt geeft ze je een hijs. Hoe lang Bo nog in haar hokje moet vertoeven weet ik niet. Hopelijk komt er snel een nieuw baasje voor Bo. Deze poes verdiend zoveel meer.

Mini, de border collie, werd afgestaan door haar baasje. Ze waren verhuisd en hadden Mini achter gelaten in de kennel waar ze al 6 jaar in verbleef. De buren hadden naar mij gebeld dat ze het zo vreselijk vonden dat de hond nog in de kennel zat. Ze wilden wat doen maar waren ook bang voor represailles van de baas van Mini. “Laat het baasje mij maar bellen” zei ik tegen de buurvrouw. “Zeg maar dat hij zijn hond gratis kan komen brengen”. Binnen 10 min had ik het baasje van Mini aan de telefoon en een half uur later kwam hij Mini al brengen. Mini heeft nog een maand geleefd. Ze was te ernstig getraumatiseerd en haar gedrag van dien aard dat ze een gevaar was voor mens en dier. Ik heb na een maand de dierenarts opdracht gegeven haar te euthanaseren.

Een telefoontje van de dierenpolitie. Of er een hond naar het asiel kon komen ? Een jonge Boerboel zat al weken opgesloten in een schuurtje. De jonge hond kwam. Wat een stank droeg het arme beest bij zich. Wat was hij vreselijk mager. Hij had weken in zijn eigen stront en pis moeten leven. Op de foto’s die de dierenpolitie hadden gemaakt kon ik zien in wat voor enorme vieze gore bende dit dier had moeten leven. God zei dank was hij nu veilig.

Katten en honden die probleemgedrag hebben is aan de orde van de dag. Katten en honden die binnen komen en die er slecht aan toe zijn komt regelmatig voor. De mens doet maar wat. De dieren die binnen komen vallen onder mijn verantwoording. Wat er met die dieren gebeurt hangt van mij af. Ik heb brede schouders maar het af laten glijden van alle shit en ellende is moeilijk. Mijn leven zou zoveel makkelijker zijn als ik mijn werk achter mij kon laten als ik de deur dicht trek en naar huis ga ! 

Een bijzondere ontmoeting

“Dit is de plek waar ik slaap” zegt Gerard tegen mij. Ik sta te kijken naar een doorgang. Een doorgang tussen een gebouw en een grote betonnen plantenbak. “Slaap je hier ? “ vraag ik compleet overdonderd. Het is gewoon allemaal open wat ik zie. “De betonnen plantenbak houdt veel tegen” zegt Gerard weer.  Mijn hersenen hebben moeite met hetgeen mij net verteld wordt. Hoe kan het dat iemand daar moet slapen? Al anderhalf jaar slaapt Gerard voor het gebouw. Hij wordt door iedereen geaccepteerd want er worden sinds die tijd geen fietsen meer gestolen. Bewaking en politie weten zijn slaapplaats. Ze komen regelmatig langs om koffie of thee te brengen. Gerard houdt zijn slaapplaats netjes. Iedere ochtend ruimt hij alles op en is er niet meer te zien dat er iemand op de grond buiten in de open lucht heeft geslapen.

We lopen verder en Gerard laat mij zien waar hij zijn spullen heeft verstopt. De spullen die hij ’s nachts nodig heeft. Ik zie een paar plastic zakken tussen de bosjes. Hij heeft een rugzak op zijn rug. Daar zit zijn slaapzak in en een setje schone kleding. Mijn bek valt voor mijn gevoel regelmatig open door alle informatie die ik krijg. De verhalen die hij heeft zijn prachtig. Ook verhalen die mijn nekharen omhoog zetten. Verhalen over andere daklozen. Velen zijn verslaafd en hij heeft dan ook al van veel mensen afscheid moeten nemen omdat ze overleden zijn.

Het praten samen gaat zo makkelijk en voelt enorm vertrouwd. Gerard is erg open over alles. Hij leeft al twintig jaar op straat. Vanaf zijn zeventiende. Gokken, medicijnen en drank heeft hij overwonnen. Al vier jaar heeft Gerard niets meer nodig om zich goed te voelen. Zijn geloof helpt hem en trekt hem overal doorheen. Wat een super kracht heeft deze man. Op straat leven en dan van je verslavingen af komen en er niet meer in terug vallen. Er zijn maar weinig mensen die dit hem na kunnen doen.

Gerard is klaar voor een nieuwe stap in zijn leven. Hij wil in een huis wonen en is druk bezig met zoeken. Om aan het leven in een huis te wennen slaapt hij sinds ruim een maand een aantal dagen in de week bij zijn nichtje. Op deze manier kan hij oefenen. Vanaf je zeventiende op straat is niet niks. De vrijheid is enorm. Gerard heeft al eens eerder een aantal weken in een huis gewoond. Toen was hij er nog niet klaar voor en is weer de straat op gegaan. Deze keer is hij er wel klaar voor.

Er is een appartement wat hij vanaf dec mag gaan huren. Hij moet alleen wel drie maanden huur zien te regelen om vooruit te betalen. Door het financieel bijspringen van een aantal mensen ziet het er naar uit dat het gaat lukken.

Uren hebben Gerard en ik zitten praten. De tijd dat ik weer naar huis moest kwam te vlug. Deze ontmoeting was bijzonder en zal ik nooit vergeten. Ook weet ik dat dit contact niet eenmalig is geweest. Ik zal Gerard blijven volgen en helpen waar ik kan. Zelden zo’n inspirerend persoon ontmoet. Gerard ik beloof je dat ik vaker trots zal zijn op mezelf. Je bent een bijzonder mens en je hebt mijn hart geraakt. Dank je wel voor je openheid en je kracht X

Seks met een vrouw

Ik had er nooit, maar dan ook nooit, over nagedacht om met een vrouw seks te hebben. Ik viel op mannen en niet op vrouwen. Dat veranderde toen ik een vrouw tegen kwam die mij erg leuk vond. Deze vrouw viel niet op mannen maar alleen op vrouwen. Leuk gevonden worden door een vrouw vond ik wel een bijzondere ervaring. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest maar wilde het zeker niet uit de weg gaan.

Ze vroeg of ik een avondje gezellig op visite kwam. Ik ben niet vies van wat avontuur hier en daar dus ik nam de uitnodiging aan. De avond was erg gezellig en het verliep allemaal heel relaxt. Het was wel duidelijk dat er een bepaalde spanning was tussen ons. Geen nare spanning laat dat duidelijk zijn. Ze gaf me na een bepaalde tijd een rondleiding door haar huis. Toen ze mij wat liet zien en dichterbij mij kwam staan sloeg ze haar vrouwelijke slag. Ik zal niet in detail treden maar het was zeer prettig kan ik je vertellen. Ik voelde de kriebels die ik kenden en stond versteld dat ik die voelde. Ik had een vrouw aan mijn lijf zitten en ik vond het lekker en opwindend. Gretig deed ik mee.

Toen ik die avond naar huis ging wist ik dat deze avond een vervolg zou krijgen. Het was mij zo goed bevallen dat ik helemaal om was. Ik vond vrouwen, deze in ieder geval, leuk. Al met al heb ik vier maanden een relatie met haar gehad. Er ging een wereld voor mij open. Ik wist niet dat het zo fijn en lekker zou zijn met een vrouw. Nu begreep ik waarom mannen bepaalde lichaamsdelen zo lekker vinden bij de vrouw. Het smaakte steeds naar meer.

De relatie heb ik na een maand of 4 beëindigd. Wat de reden was dat ik de relatie niet meer wilden is mij nooit echt duidelijk geworden. Was het omdat ik toch niet op vrouwen val of was deze vrouw niet de juiste voor mij ? Het was hoe dan ook een ervaring om niet meer te vergeten. Sindsdien kijk ik anders naar vrouwen. Vrouwen vind ik veel mooier om naar te kijken dan naar mannen. Toch val ik sneller voor een man.

Iedere hetero vrouw zou eens seks moeten hebben met een andere vrouw vind ik. Dit om te ervaren hoe dat is. Hoe zacht en teder dat kan zijn. Compleet anders dan seks met een man over het algemeen. Je voelt elkaar veel beter aan. Je zult verbaasd zijn over hoe fijn dat kan zijn. Doe eens gek. Gooi je haren los en laat je verassen.

 

doodschieten van katten

Beste meneer Frank Dales,

Wat ik zo verwonderlijk vind is dat u echt niet beter lijkt te weten. Ondanks de opleidingen die u heeft gedaan, de bakken geld die u verdient ziet u het niet.

Er is een zwerfkatten probleem in Nederland dat klopt. Daar zit u nog redelijk goed. Maar om nou met een hoop bombarie en reclamespots een petitie proberen te laten tekenen tegen het afschieten van zwerfkatten is werkelijk sneu. Niet alleen sneu maar ook zo zonde van al het gedoneerde geld wat hieraan besteed wordt !! Dat geld waar zoveel echte goede dingen mee gedaan zouden kunnen worden.

Katten afschieten helpt niet tegen het probleem en is een hele nare oplossing. Dat ben ik met u eens. Meer de 100.00 zwerfkatten in Nederland. Afschieten zorgt ervoor dat het aantal even zakt maar dat zal weer vermenigvuldigen. De katten die over blijven en die vaak niet *gecastreerd zijn zullen zich als gekken gaan voortplanten want de lege plekken in de groepen moeten gevuld worden. Daarnaast moet ik niet denken aan de huiskatten die ook ergens lopen en afgeschoten worden. Kinderen overstuur want Tommie is niet thuis gekomen nadat hij even een ommetje ging maken. De jager kan niet zien of het een zwerfkat of Tommie is.

Met het zwerfkattenprobleem moet men bij de werkelijke oorzaak zijn. Hoe is dit probleem ontstaan en hoe wordt het in stand gehouden ? Kent u het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes meneer Dales ? Als mensen katten nemen maar niet de verantwoording om het dier te laten castreren komen er heel veel nieuwe kleine katjes. Dat is de natuur.

Als u nou echt iets nuttigs wilt doen wees dan een voorbeeld als dierenbescherming. Geef voorlichting aan katteneigenaren. Laat zien waarom het zo belangrijk is om de kat te laten castreren.

Daarnaast heeft de dierenbescherming vele dierenasielen onder hun hoede. Wordt er aan vroegcastratie gedaan bij de kittens die geplaatst worden meneer Dales ? Zijn de kittens die geplaatst worden via deze asielen gecastreerd ? Het antwoord daarop is nee. Mijn vraag aan u is dan; waarom niet meneer Dales ? Deze kittens worden geplaatst en worden groter. Ze gaan naar buiten na een paar weken en dan ? U bent mede verantwoordelijk voor het zwerfkattenprobleem in Nederland.

Volgens mij kan de dierenbescherming hele goede dingen doen met de vele miljoenen euro’s die er jaarlijks binnen komen. Wilt u meer informatie over vroegcastratie bij kittens, zodat ze wel gacastreerd het pand verlaten, dan kunt u contact met mij opnemen meneer Dales. Daar waar ik het voor het zeggen heb gaan er namelijk geen kittens ongecastreerd de deur uit. Op deze manier gaan we het zwerfkattenprobleem te lijf. Dat heeft meer effect dan een lullige petitie tegen het doodschieten en er verder niets mee doen !!

 

*castreren is de algemene term voor castratie en sterilisatie.

Viervoeter vrienden

Mijn honden en katten zijn mijn leven. Mensen die niet van dieren houden zullen dit niet begrijpen. Ik begrijp daarentegen niet dat er mensen zijn die niet van dieren houden. Mensen die niets om dieren geven vertrouw ik niet. Die missen in mijn ogen ergens iets. Mijn dieren zijn voor mij net zo belangrijk als kinderen voor hun moeder.

Toen ik 15 jaar geleden overspannen en depressief thuis kwam te zitten besloot ik dat ik een hondje wilde. Ik was al eerder depressief geweest en wist na al die jaren dat fulltime werken voor mij  er lange tijd niet in zou zitten en dat ik dus tijd had om voor een hondje te zorgen. Daarnaast zou het goed voor mij zijn want dan moest ik naar buiten en kwam ik onder de mensen ipv op bed te blijven hele dagen.

In eerste instantie had ik aan één hondje gedacht maar alleen is ook maar alleen dus besloot ik dat er twee mochten komen. Ik wilde ook wat kleinere hondjes want dan kon ik ze makkelijk overal mee heen nemen. Ik ging op zoek.

Toen ik langs de kennels liep zag ik allerlei verschillende pupjes. In de ene kennel zaten twee boomer pups, in de andere kennel zaten twee beagle pups en zo waren er vijf a zes kennels waar puppies in zaten. Toen ik voor de laatste kennel stond was ik om. Vier kraaloogjes keken mij aan. Achter die oogjes twee pupjes die blij omhoog tegen de kennel sprongen. Het waren broertjes werd mij verteld. Ik vond het wat vreemd want ze leken helemaal niet op elkaar. Waarschijnlijk was moeders erg populair geweest bij de reuen en waren er meerdere vaders. Hoe dan ook, ik wilde die twee kleine dotjes.

Die twee klein dotjes zijn meegegaan naar huis en nu 15 jaar later zijn ze er nog steeds. Fred en Barnie zijn mijn twee mannen. Fred is al 15 jaar eigenwijs. Loopt al 15 jaar precies de andere kant op van waar ik heen loop. Al 15 jaar schooit hij als ik zit te eten. Al 15 jaar wil hij op schoot en het liefst helemaal tegen je aan want Fred heeft het vaak koud. Al 15 jaar is Fred een eigenwijze eikel die zijn eigen ding doet en ondertussen iedereen inpalmt met zijn lekkere koppie.

Barnie is een totaal ander hondje. Barnie is een lieverd. Blijft altijd bij mij in de buurt en houdt mij dan ook heel goed in de gaten. Barnie heeft nog nooit van zijn leven geschooid. Hij hoeft niet op schoot maar Barnie ligt altijd, maar dan ook altijd, in mijn buurt. Zelden zo’n lief hondje meegemaakt als Barnie.

Fred en Barnie zijn nu, 15 jaar later, beiden slechtziend en slechthorend. Barnie gaat duidelijk achteruit met zijn gezondheid. Hij heeft steeds meer moeite om op te staan en hij heeft een zware hartruis. Fred loopt nog steeds als een kievit maar wordt wel iets magerder. Hoe lang ik nog kan en mag genieten van mijn twee viervoeter mannen weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat deze twee kleine honden mijn leven een compleet andere wending hebben gegeven 15 jaar geleden. Ze zijn voor mij al 15 jaar een reden om door te gaan. Al 15 jaar geven ze mij dagelijks een lach op mijn gezicht.

Mensen die niet van dieren houden zullen mij niet begrijpen. Maar daarentegen begrijp ik niet dat er dat soort mensen zijn !!

Spelen voor God

De titel, spelen voor God, kan verschillende kanten op.  Spelen voor God, als in een kerk gaan staan en een toneelstuk of instrument spelen bijvoorbeeld. Dat is niet wat ik bedoel. Voor God spelen zoals ik het bedoel, is doen alsof je God bent. Dat je beslist over bepaalde zaken in het leven. En dan bedoel ik beslissen over leven of dood.

Voorop gesteld: zelf geloof ik niet in God. Ik geloof niet in de God waar miljoenen mensen voor in de kerk zitten. Waar oorlogen voor worden gevoerd en mensen voor worden vermoord omdat ze volgens een bepaald geloof nergens bij horen. Ik geloof in een energie, in moeder aarde of in hoe het ook genoemd wordt of kan worden. Ik geloof in gelijkheid voor iedereen. Moeder aarde doet niet aan oordelen en veroordelen van mensen die anders zijn, doen of denken. Dat waardeer ik zo aan moeder aarde.

Om mijn verhaal duidelijk te maken spreek ik over God zodat iedereen weet wat ik bedoel. Ik heb al vele malen voor God gespeeld en ik vond het afschuwelijk. Stel dat er echt één zou bestaan dan heeft hij echt de vreselijkste klote baan die je maar bedenken kan volgens mij.

Al ruim 12 jaar loop ik rond in de dierenwelzijnswereld. Eerst 7 jaar gewerkt met en voor zwerfhonden in Bosnië. Nu alweer ruim 5 jaar in het de opvang voor dieren in Nederland. In die 12 jaar heb ik al vele malen voor God gespeeld en beslist over  leven of dood van dieren. Als je de leiding hebt over een stichting of een asiel moet je keuzes kunnen maken. Moet je keuzes durven maken, hoe moeilijk ook. Ik kan dat. Kiezen voor de dood. Soms is de dood namelijk beter dan een levenslange gevangenschap. Soms is de dood beter dan een leven waarin er met je gesold wordt. 

Dat spelen voor God kan ik goed. Dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Ik vind het afschuwelijk. Hoe weet ik nou wanneer het tijd is vragen mensen zich  misschien af. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet 100% weet. Op de momenten dat ik deze moeilijke keuzes moet maken volg ik mijn intuïtie. Dat kunnen veel mensen niet. Ik kan dat wel. 

Makkelijk is het niet. De nachten die ik er wakker van lig zijn niet te tellen. De nachtmerries die ik er van heb gehad en nog heb zijn niet te tellen. De vreselijkste gedachten over mijzelf. De grootste twijfels over mijn kunnen. Toch maak ik die keuzes en sta ik achter iedere keus die ik tot nu toe heb gemaakt. De keus om voor God te spelen en te bepalen over het leven van een dier. 

Ik heb regelmatig moeten besluiten om dieren in te laten slapen, zelfs gezonde jonge dieren. De meeste dieren waarvoor ik heb beslist dat ze dood moesten waren in Bosnië. Dat waren de 7 moeilijkste jaren van mijn leven. De laatste 5 jaar heb ik gelukkig minder vaak voor God hoeven te spelen maar het komt wel degelijk voor. Ik ben goed in mijn werk en in spelen voor God dus er zullen er nog meer volgen ben ik bang. De dood is soms beter dan het leven daar ben ik van overtuigd. 

De dood

Ik heb een hekel aan dode mensen. Naar dode mensen kijken vind ik helemaal niets. Ik heb ooit 1 keer durven kijken bij iemand die overleden was. Ik ben me kapot geschrokken want het leek helemaal niet op de persoon die ik meer dan 20 jaar gekend had. Het was net een pop die in de kist lag. Ik heb niets met dode mensen en ik herinner mij ze liever levend.

Dat mensen dan zeggen: hij, of zij, lag er mooi bij. Dat begrijp ik niet. Dood is niet mooi om te zien. Dood is confronterend. De dood laat je zien dat het leven maar kort is en dat het ook jezelf gaat overkomen. Het leven is een spel want je hebt geen idee hoe en wanneer het eindigen zal.  De confrontatie met de dood laat niemand koud denk ik..behalve de dode zelf.

Ik heb een hekel aan dode mensen. Toch heb ik ook een mooie ervaring met de dood. Mijn opa is overleden en ik was daarbij aanwezig. Dat is iets wat ik nooit van mijn leven meer zal vergeten en wat ik niet had willen missen. Opa was 82 jaar. Een hele grote man die zich met hulp van wat tantes en mijn moeder prima redde nadat mijn oma jaren daarvoor dood was gegaan. Oma was op een vreselijke manier gestorven. Veel pijn en ik begrijp niet waarom mensen op zo’n vreselijke manier dood moeten gaan terwijl men zo een spuitje kan geven om het leven te stoppen. Maar dat is weer een ander verhaal.

Opa was in het ziekenhuis terecht gekomen omdat hij een bacterie had opgelopen in  hetzelfde ziekenhuis na een operatie. Opa was altijd sterk geweest. Hij had wel twee nieuwe heupen maar niets ernstigs. Die bacterie zorgden ervoor dat binnen een week mijn opa overleed. De bacterie vrat binnenin zijn lichaam alles op. Er was niets tegen te beginnen. Opa lag binnen no time aan allerlei slangen en apparaten maar die haalde niets meer uit. Na overleg werd besloten alles los te koppelen en te wachten tot opa zelf ging hemelen. Tot nu toe niets moois aan de dood en aan deze ervaring.

Ik had tegen mijn moeder gezegd dat als ze bij opa naast het bed zat hem niet vast moest houden. Als je iemand vast blijft houden die dood gaat duurt het langer. Dat is wat ik werkelijk geloof. Het maakt het overgaan naar de dood voor mensen moeilijker en daardoor zal het langer duren. Mijn moeder had goed naar mij geluisterd en zat naast het ziekenhuis bed van opa te waken zonder hem, haar vader, vast te houden.

Er waren nog twee zussen van mijn moeder die erg aan het huilen waren en opa constant vasthielden en tegen hem aan het praten waren. Ik stond bij het voeteneind en hielp zowel mijn opa als mijn moeder in de gaten. Mijn moeder keek soms even naar mij als één van haar zussen weer teveel aan opa zat. Opa lag alleen nog aan dat apparaat wat  aangeeft of je hart klopt of niet. Het wachten was op de bekende platte lijn over het scherm als bewijs dat het leven echt helemaal verdwenen is.

Mijn twee tantes wilde dat opa er netjes uit zou zien als hij opgebaard lag na zijn overlijden dus ze vonden dat zijn gebit netjes gepoetst moest worden. Er moest nog iets gedaan worden vonden ze maar wat dat was weet ik niet meer. De beide tantes pakten het gebit van mijn opa en liepen gezamenlijk weg. Ik weet dat ik verheugd was want dit was opa’s kans om te gaan. Mijn moeder had het ook door en leek opgelucht dat haar zussen even weg gingen.

De twee tantes waren amper de kamer uit en toen gebeurde het al. Opa was losgelaten en hij besloot om zijn kinderen en kleinkinderen los te laten en over te gaan naar daar waar we geen idee van hebben wat het is en of het bestaat.  Één ding was zeker hij ging en er verscheen een platte lijn op het apparaat wat al die tijd vast zat aan mijn opa.

Ik liep naar het hoofdeind van het bed en gaf opa een kus op zijn hoofd. Het was allemaal zo sereen en zo rustig op dat moment dat ik hem kuste. De dood was toen even niet erg en iets prachtigs. Toen de twee tantes en de rest van de familie weer binnen kwamen ben ik naar buiten gegaan. Op dat moment had ik al besloten dat ik opa niet meer hoefde te zien. Ik wilde de man herinneren die hij was en niet een enge pop in een kist die misschien wat op mijn opa leek maar hartstikke koud was en niet te vergeten hartstikke dood.

Toen iedereen afscheid had genomen in het ziekenhuis van opa ben ik weer alleen naar huis gereden in de auto. Toen ik onderweg was viel het mij ineens op dat ik aan het fluiten was. Ik was een liedje aan het fluiten. Mijn km teller in de auto gaf 80 km aan, terwijl ik op de snelweg reed. Wat was ik in hemelsnaam aan het doen ? Ik was helemaal relaxt en rustig... Ik wist dat het goed was en opa en oma weer bij elkaar waren. Opa had zijn kans waargenomen om te gaan en ik was erbij geweest en had het zien gebeuren. Wat een bijzondere belevenis en ervaring !! Dank je wel opa..waar je dan ook bent.

Corrupt

In het land wat verder weg ligt als Duitsland is de politie corrupt. Niet een klein beetje corrupt maar vies smerig goor corrupt. Als buitenlander proberen ze je in dit land wat verder weg ligt als Duitsland compleet te naaien. Je wordt aangehouden omdat je wat te hard zou hebben gereden. Dat kan natuurlijk altijd een keer. Maar dat wat ze je dan willen laten betalen is absurd. Als je niet beter weet dan betaal je de politie, waar je ontzag voor hoort te hebben, gewoonlijk. Gelukkig wist ik beter op een bepaald moment en was ik niet van plan om nog iets te betalen.

Ieder jaar ging ik minimaal 2x naar het land wat verder weg ligt als Duitsland. Meestal met de auto. Ik wist de weg uit mijn hoofd en kende de regels die in dit land gelden. Gelukkig had ik al snel hele goede contacten die ik steeds kon bellen als ik weer eens aan de kant was gezet door een politieagent. Hoe ik aan de goede contacten kwam weet ik niet meer helemaal precies maar het belangrijkste is dat ik die goede contacten had. De goede contacten waren mijn “hulplijn”.

Als ik weer langs de kant werd gezet en er een vreselijke politieagent naar mij toe kwam lopen nam ik standaard mijn mobieltje ter hand en ging bellen naar mijn hulplijn. Als ik die hulplijn aan de telefoon had gaf ik mijn mobiel aan de desbetreffende politieagent en even later kon ik verder rijden. Wat had ik een vreselijke lol iedere keer. De klootzakken wisten niet waar ze moesten kijken als ze mij mijn mobieltje terug gaven en mij het teken gaven dat ik verder mocht rijden. Wat voelde ik mij bere sterk op die momenten.

Vele malen heb ik deze hulplijn ingezet en dankzij deze hulplijn heb ik vele honderden euro’s bespaard die anders bij corrupte politieagenten in hun broekzakken zou zijn verdwenen.

Jammer genoeg was deze hulplijn nooit vlakbij als in naast mij in de auto. De hulplijn  was alleen bereikbaar via de telefoon en overdag. Ik kon dan ook niet bellen toen ik op een avond door de straten van de stad, waar een donkere deken overheen lag, scheurden omdat ik werd achtervolgd.

De stad met de donkere deken er overheen kende ik na een paar keer als mijn broekzak. Daarnaast kan ik ook nog best goed autorijden. Het wordt u later duidelijk waarom dit zo belangrijk is om te noemen. Iedereen rijd te snel, te wild en te idioot in deze stad. Ik reed iets te hard, moet ik eerlijk bekennen, toen ik weer eens door een politieagent aan de kant van de weg werd gezet. Ik reed in een wit busje. Naast mij zat een vrouw en er zat nog een jonge dame achterin de bus. Achterin de bus betekent in de laadruimte en niet op een bank.

De politieagent was alleen en ik zag vlak bij hem 3 jonge jongens zitten op een hekje wat langs het trottoir liep. Ik had de bus langs het trottoir staan. Ik draai mijn raampje een stukje naar beneden en de politieagent begint in de taal te praten die ik al die jaren dat ik naar dit land ben gegaan nooit onder de knie heb gekregen. Terwijl hij mij op een metertje wil laten zien hoeveel km ik wel niet reed hoor ik achter de bus open gaan en de jonge dame achterin de bus wat roepen.

Daar klopte iets niet dus ik gooi mijn deur open en duw de politieagent opzij. Ik rende naar de achterkant van de bus en zag dat die jonge jongens vlak achter de bus stonden. De achterdeur zat weer dicht. Ik deed de deur open en vraag aan de jonge dame wat er aan de hand is. Ze vertelde dat de jonge jongens de deur open hadden getrokken van de bus. Ik was woest en ik liep waarschijnlijk rood aan. Wat ik precies gezegd heb weet ik niet meer maar er zal vast veel fuck off in hebben gezeten want dat vind ik me toch fijn om te zeggen als ik boos ben. De jonge jongens stapten achteruit en ik liep woedend weer naar de voorkant van de bus. De politieagent stond mij verbaasd aan te kijken, de lul. Hij wist heel goed wat er gebeurt was en hij deed niets. Voor mij reden om hem ook helemaal stijf te schelden en ook hier waarschijnlijk een paar keer fuck off te roepen. Ik trok mijn portier open en duwde de politieagent opzijn. Ik stapte in de bus en reed weg want ik bleef geen seconde langer daar staan en die politieagent kon dood vallen met zijn metertje.

Op een bepaald moment zag ik dat we werden achtervolgd door een auto. In die auto zaten de jonge jongens die even daarvoor de bus open hadden getrokken. Langzaam aan  begon ik steeds meer gas te geven. Des te harder ik reed des te harder de auto met de jonge jongens erin. Ik kon ons niet eerder naar ons logeeradres brengen voor ik die auto kwijt was want ik wilde niet dat ze wisten waar wij verbleven.

Ik heb door de straten van de stad waar de donkere deken overheen ligt gescheurd als een zotte dwaas. Gelukkig kende ik er de weg heel goed en gelukkig kan ik best goed auto rijden want dat kwam hier nu wel heel goed van pas. Dit samen heeft ervoor gezorgd dat ik ze kwijt ben gereden. Ik reed op een bepaald moment de bus in een heel smal en donker straatje en zetten de motor en lichten uit. Een paar tellen later zag ik de auto met de jonge jongens heel zachtjes voorbij rijden, ze zagen de bus niet. Ik heb de bus pas tientallen minuten later weer durven starten en heb ons naar ons logeeradres gereden.

Het was een heftig avontuur met God zei dank een goed eind… maar dat is bij Starsky en Hutch gelukkig ook altijd toch ?

Levensdoel

In totaal ben ik twee keer een week naar het land wat verder weg ligt als Duitsland geweest om daar reiki te gaan geven. Reiki geven aan mensen en kinderen in vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang en een weeshuis. Ik was 32 jaar toen ik voor het eerst naar dit land wat verder weg ligt als Duitsland vertrok. Door deze twee weken, twee keer een hele week, heb ik weer geleerd om met beide benen op de grond te staan. Dat er veel dingen betrekkelijk zijn in het leven en vaak niet de moeite waard om je druk om te maken. Het waren twee weken vol met ervaringen. Ik ben erdoor gegroeid als mens. De oude mevrouw die ondersteunend binnen werd gebracht en die tranen over haar gezicht had lopen van de kou. De kleine kinderen die met hun kleine armpjes gespreid stonden in het weeshuis en smeekten om aandacht, zonder dat ze konden praten. De foto’s die ik gezien heb van vrouwen wiens man was  vermoord in de oorlog. Op die foto’s huizen die helemaal kapot geschoten waren. De vreselijke verhalen van moeders en kinderen over wat ze meegemaakt hadden. De brandwonden op hun lichamen doordat er sigaretten op uit waren gedrukt.

Naast al deze mensen ellende werd ik in dit land wat verder weg ligt als Duitsland met nog iets geconfronteerd. Dat raakte me nog meer dan al de mensen ellende. Zoals ik al eerder heb verteld: ik hou van dieren. Mijn liefde voor dieren zit in mijn bloed, hart en ziel. Ik kan niet leven zonder dieren.  In dit land wat verder weg ligt als Duitsland liepen veel, heel veel zwerfhonden. Door de oorlog waren er vele tienduizenden mensen gevlucht. Veel van deze mensen hadden honden en die zijn achter gebleven. Deze honden zijn zich gaan voortplanten en zie daar..een nog groter zwerfhondenprobleem dan dat er was voor deze vreselijke oorlog.  

Overal waar je liep zag je honden lopen. Ze lagen doodgereden langs de weg, er werd naar ze geschopt en er waren speciale jagers, ingehuurd door gemeentes, om honden af te maken. Ik praat in dit geval niet over inslapen of euthanasie want dat was niet aan de orde. De honden werden afgemaakt. Afgemaakt op gruwelijke wijze. Als bewijs moest de jager een stuk staart mee nemen om aan de gemeente te laten zien dat hij werkelijk een hond had afgemaakt. Had hij staarten om in te leveren dan kreeg hij of betaald of nieuwe kogels. Deze jagers waren goed in staarten afsnijden maar vaak waren de honden alleen maar gewond als de staarten afgesneden werden want ze wilden zo min mogelijk kogels gebruiken. De hond stierf dan een vreselijke langzame pijnlijke dood door bloeding of infectie.    

Na de eerste week reiki in dit land wat verder weg ligt als Duitsland werden we door onze tolk, alias chauffeur, naar het vliegveld gebracht. Een reis van ruim 4 uur. Ik heb de hele rit naar het vliegveld op de achterbank gelegen. Ik kon het niet meer aan om naar buiten te kijken. Om steeds maar weer honden te zien die aangereden langs de weg lagen. Die vast zaten aan kettingen van maximaal een meter, die geschopt en geslagen werden.

Ik was 32 jaar, al jaren depressief en zat in een relatie waar ik mij niet gelukkig in voelde. In het vliegtuig terug naar Nederland zwevend door Lalaland begreep ik ineens waarom ik geboren was. Tot die tijd had ik geen doel in mijn leven en nu wist ik wat ik moest gaan doen. Ik was geboren om de dieren uit dit land wat verder weg ligt als Duitsland een stem te geven. Ik had geen idee hoe ik het moest gaan doen of wat er zou gaan gebeuren maar ik wist dat ik er wat mee moest. Mijn leven is vanaf mijn eerste reis naar dit land wat verder weg ligt dan Duitsland nooit meer hetzelfde geworden. Ik wist toen nog niet dat ik de volgende 7 jaar minimaal twee keer per jaar terug zou komen naar dit land wat verder weg ligt als Duitsland om me in te zetten voor de zwerfdieren. Als ik toen had geweten hoe zwaar dit zou gaan worden denk ik niet dat ik dezelfde keus zou hebben gemaakt.

 

Ledikantjes

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik op verschillende plaatsen geweest om reiki te geven. Drie verschillende vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang voor moeders en hun kinderen en ook een weeshuis heb ik bezocht.

Een groot grauw gebouw aan de rand van de stad. De stad die onder een zware deken lag. Die zware deken die je overal voelde. Het weeshuis lag iets hoger dan de hoofdweg die er vlak langs liep.

Toen we binnen kwamen waren er op zich niet heel veel kinderen. Ze waren bijna allemaal naar school. Ik kan mij van de rondleiding niet veel meer herinneren eerlijk gezegd. Ik weet zelfs niet meer of we kinderen reiki hebben gegeven. Wat ik nog wel weet is dat we op een bepaald moment in een hal liepen en er een deur open ging van een ruimte. Toen ik naar binnen keek zag ik een kale ruimte die vol stond met ledikantjes. Die ledikantjes waren niet leeg maar in ieder ledikantje stond een klein kindje. Zo groot dat ze al wel zelf wat konden staan, mits ze zich vast hielden aan het ledikantje, maar nog zo klein dat ze niet echt konden praten.

Langs de muren van die kale ruimte stonden ledikantjes. In die ledikantjes stonden allemaal kleine kindjes en die kleine kindjes hielden allemaal hun armpjes naar voren. Ook al konden ze niet praten, het was heel duidelijk wat ze wilden, wat ze vroegen. Het was hartverscheurend, zelfs voor mij.

Ik, die geen kinderen wil. Ik, d ie er niets van begrijpt wat moedergevoelens zijn. Op mijn 32^ste heb ik mij dan ook laten steriliseren. Mijn moeder was bang dat ik er spijt van zou krijgen later als ik ouder werd. Spijt heb ik er nooit van gehad. Bevestiging dat ik er goed aan heb gedaan juist wel. Het gekke is dat als ik in aanraking kom met kinderen ze mij meestal wel leuk vinden. Dat komt vast omdat ik gewoon normaal tegen die kleine spruiten doe. Geen gekke stemmetjes of gekir. Die kleintjes zien daar toch wel doorheen of je echt bent of niet.

Daar stond ik in de deuropening te kijken naar al die kindjes. Naar al die armpjes die uitgestrekt werden. Het was heel stil maar toch hoorde je de kleintjes van binnen schreeuwen…. Haal mij hier uit... Geef me liefde aub…

Mijn hart brak. We waren met drie personen en we zijn allemaal in huilen uitgebarsten. Niet in die deuropening waar de kinderen ons konden zien maar ergens op de gang. Nu, meer dan 12 jaar later, krijg ik er nog een brok van in mijn keel als ik er aan denk. Die kleintjes in die ledikantjes in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Het land wat op nog geen 2 uur vliegen van ons af ligt.  Kleine armpjes die zich uitstrekten. Wat zal er van deze kleine kindjes zijn geworden…? Ik zal het nooit weten.  

Spuugzat

Helemaal spuugzat ben ik het. Iedere dag weer te maken hebben met mensen en dieren waar iets mee is. Mensen die om de meest belachelijke redenen hun dier weg willen doen. Die niet weten hoe ze met een dier om moeten gaan en als het dier daardoor bepaald gedrag vertoond wordt het niet getolereerd en wordt weggedaan als zijnde een wc rol. Mensen die zeggen dat hun kat niet met de kinderen kan omdat de kinderen constant achter de kat aan lopen. Doe gvd wat aan die kinderen !! Voed ze fatsoenlijk op ofzo. Dan ineens moet het dier weg, op stel en sprong, want anders zal men het dier op straat zetten wordt dan gedreigd. Ik ben het helemaal spuugzat.

Spuugzat dat mensen niet nadenken en hun kat maar kittens laten krijgen terwijl er meer dan 100.000 zwerfkatten in Ndl zijn en de asielen overlopen. Spuugzat dat mensen maar blijven fokken terwijl 40% van alle rashonden een erfelijke afwijking hebben. Honden gaan dood op een leeftijd van 4 jaar omdat hun hart het niet langer volhoudt. Honden kunnen amper adem halen omdat hun hersenen groter zijn dat de schedeltjes waar de hersenen in zitten. Spuugzat van mensen die maar hondjes blijven kopen bij broodfokkers want nare dingen gebeuren alleen bij andere mensen en niet bij hun wordt gedacht. Op deze manier worden de broodfokkers steeds weer gemotiveerd om nog meer honden te misbuiken en ze in schuren in kooitjes te houden om daar pups te krijgen. Kittens die op straat worden geboren omdat de mensen niet de verantwoording nemen hun kat te laten castreren/steriliseren. Één op de twee kittens die op straat worden geboren overleven het niet !! Spuugzat dat mensen maar kittens gratis op kunnen halen bij iedere boer op de hoek zonder dat daar ook maar enig medische zorg aan is besteed. Wat mankeren we toch in godsnaam met z’n allen.

Spuugzat dat mensen maar denken dat het helemaal niet erg is als een hond 10 uur per dag alleen  zit. Het is tenslotte zo gezellig dat er iets is als ze ’s avonds thuis komen na een hele dag werken. Dat mensen die te idioot zijn om het woord idioot te spellen maar hun pitbulls of staffords laten dekken want de pups verkopen zo lekker. Als je naar een website kijkt van een asiel betreft honden ter adoptie is een heel groot deel pitbull en staffords. Wanneer houdt het op ? Ik ben het spuugzat.

Spuugzat dat ik keuzes over leven of dood moet maken omdat de eigenaar zijn of haar verantwoording niet heeft genomen en afstand heeft gedaan van hun huisdier. Spuugzat dat ik dieren bang en gestrest zie omdat ze zo vreselijk verprutst zijn. Spuugzat dat als mensen een dier uit het asiel hebben gehaald het dier de volgende dag al terug brengen en dan nog durven zeggen dat ze alles hebben gedaan maar dat het echt niet lukt en dat ligt dan aan de hond !! Het ligt meestal niet aan de hond of kat !! Het ligt aan de mensen !!

Spuugzat dat asielen dieren in leven laten terwijl ze een gevaar zijn voor mens en dier maar het te zielig vinden om een dier in te laten slapen. Het is tenslotte niet zielig als je jaar na jaar in een kleine klote kennel moet leven als hond zijnde, zonder veel menselijk contact omdat er maar een paar mensen bij de hond kunnen zonder aangevallen te worden. Met alleen maar geblaf van andere honden heel de tijd. Dat is natuurlijk niet zielig !!

Ik ben het zat, spuugzat. Maar ik moet door blijven gaan met knokken voor de dieren die ik op mijn pad krijg. Ik moet blijven knokken om mensen in te laten zien dat het zo niet kan. Ik ben het spuugzat en toch ga ik door…ik kan niet anders.

Bloggen schrijven

Toen ik vorige week begon met bloggen had ik niet verwacht dat het zo’n invloed zou hebben op mijn dagelijks leven. Ik ben de hele dag aan het nadenken waar ik allemaal over kan schrijven en dan vooral hoe ik het zo goed mogelijk neer kan typen zodat mensen het fijn vinden om te lezen en mijn verhaal overkomt zoals ik het beleefd heb. Mijn Nederlands is niet helemaal je van het en hele moeilijke woorden ken ik niet, dus ik moet het met de woorden doen die ik wel ken en dat is dus wat beperkt. Ik ben altijd wel goed geweest in dingen uitleggen aan mensen, maar op papier is dat toch een stuk lastiger. Als autorijinstructeur kreeg ik de meest slechte leerlingen. Ik werkte met nog 9 instructeurs, allemaal mannen. Als er leerlingen waren die niet zo vlot waren met het autorijden werden ze bij mij ingepland. Richting aanwijzer aan naar links en rechtsaf slaan was geen uitzondering bij dit soort leerlingen. Als er iemand een grote mond had en dacht al te weten hoe je auto moest rijden dan liet ik zo’n leerling naar bepaalde wegen rijden waar ze de mist in zouden gaan. Dan stampte ik keihard op de rem als er iets fout ging zodat ze met hun neus bijna op het stuur zaten. Ze schrokken zich dan allemaal altijd rot en dan lag ik krom van het lachen.    

Gedurende de dag denk ik dus regelmatig na over wat ik zal gaan gebruiken om een blog van te maken.  Ga ik schrijven over mijn 7 jaar in het land wat verder weg ligt dan Duitsland of misschien over mijn 7 honden en 4 katten die ik in huis heb en allemaal een eigen verhaal hebben. Misschien kan ik schrijven over mijn tatoeages en piercings. Hoe mijn moeder bij de eerste piercing helemaal uit haar stekker ging. Ik kan het ook gaan hebben over mijn vrijwilligerswerk. Dat ik 1x in de 2 weken een enorme lieve geweldige jonge meid een dag in het weekend bij me heb. Dat die lieve meid verstandelijk beperkt is, PDD-NOS heeft en psychische trauma’s. Ik kan ook vertellen over mijn vele baantjes. Ik heb werkelijk al van alles gedaan. Van serveerster tot koekjes inpakster achter zo’n vreselijke lopende band met een netje over je hoofd heen. Dat heb ik trouwens maar twee weken volgehouden want als je niet gek was dan werd je het wel van dat werk. Koekjes die in razend tempo voorbij komen evenals bakjes waar die koekjes in moeten. En dan moet je sneller als het licht die koekjes in de bakjes frotten. Wat een werk was dat zeg. Ieder zijn of haar vak maar de mijne was dat in geen geval. Ik kan vertellen over de vele relaties die ik heb gehad. Over de bijzondere mannen die ik in mijn leven voorbij heb zien komen. De dates die ik gehad heb met mannen waar ik via datingsites in contact mee kwam. Leuke lieve mannen en met sommige heb ik zelfs nog steeds contact en zijn vrienden geworden. Ook mannen die ik zo snel mogelijk wilde vergeten. Over het werk wat ik nu doe kan ik ook veel verhalen schrijven. De keus die ik moet maken of een dier mag blijven leven of niet. Dat het voelt alsof je dan voor God speelt en dat het vreselijk is om zo’n keus te moeten maken. Dat je met mensen te maken krijgt die werkelijk geen idee hebben over wat het is om een huisdier te hebben maar vinden dat ze ervaring hebben. Sommige van dit soort mensen zou ik nog geen wc rol toevertrouwen.

Sinds ik bloggen schrijf is het een stuk drukker in mijn hoofd…Maar het schrijven geeft ook weer een prettig gevoel en is als een soort therapie. Oeh ja, therapie..daar kan ik ook nog vele verhalen over schrijven en over muziek en dat ik 15 keer verhuisd ben en steeds opnieuw ben begonnen en en en....

Ballonnen

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik in totaal in 3 vluchtelingenkampen geweest in de eerste week dat ik daar was. Ze waren allemaal een beetje hetzelfde. Heel veel dezelfde gebouwen op en bij elkaar waar meer mensen woonden dan eigenlijk kon. Meerdere gezinnen in een woning waar gewoonlijk maar één gezin zou wonen was normaal. Er waren vooral veel vrouwen en kinderen. Oudere mensen liepen er ook. Toen we aankwamen in één van de vluchtelingenkampen zaten er weer veel mensen te wachten. Ook hier wisten ze weer dat we zouden komen. Of ze nu voor de reiki kwamen of voor de aandacht dat weet ik niet, maar ze waren er en daar ging het om. Het waren vooral dames die zaten te wachten en allemaal rond de leeftijd van 30 a 40 jaar. Het verliep allemaal heel prettig en door onze tolk konden we wat gesprekken voeren. Ik kan mij herinneren dat er een mevrouw was waar ik een enorme binding in had, dat heb je soms wel eens. Waar we het over gehad hebben weet ik niet meer maar ik kan me herinneren dat toen ik afscheid van haar nam en haar een knuffel gaf ze mij bijna niet meer los liet.  

Toen we uiteindelijk klaar waren en iedereen die er zat reiki hadden gegeven liepen er een aantal kinderen buiten. Één van de dames die ook mee was gekomen om reiki te geven had ballonnen bij zich. Zakjes vol met ballonnen. Ze begon ze uit te delen aan de kinderen. Er kwamen steeds meer kinderen en het was een dolle boel. Wij waren al boeiend om naar te kijken, we waren mensen uit een ander land en spraken een hele andere taal, maar dat ze nu ballonnen kregen was helemaal te gek. Ze waren vrolijk en opgewekt en uit allerlei hoeken en gaten kwamen er steeds meer kinderen bij. Er waren gelukkig veel ballonnen dus iedereen kreeg minimaal één ballon.

Toen onze tolk, die ook onze chauffeur was, vertelde dat we weg moesten naar onze volgende afspraak begonnen we naar de auto te lopen. De kinderen kwamen achter ons aan. De sfeer bij de kinderen begon om te slaan toen ze doorhadden dat er geen ballonnen meer werden uitgedeeld. Ze hadden allemaal ballonnen gehad maar dat was niet genoeg vonden deze kinderen. We stapten in de auto en toen de deuren dicht gingen leek het of er een knop om ging bij deze kinderen die even daarvoor nog heel vrolijk en opgewekt waren. Toen de auto waarin we zaten zachtjes weg reed begonnen er kinderen hard op de ramen te slaan. Ze bonkten met hun vuisten op de ramen en er waren er bij die hun middelvinger omhoog staken naar ons. Het was eng, doodeng.  

We zijn weggereden en een deel van de  kinderen renden achter de auto aan. Het was duidelijk zichtbaar dat ze niet blij meer waren. We zaten allemaal compleet verbaasd en met knikkende knieën in de auto. Waar kwam dit in hemelsnaam vandaan ? Ik voelde afschuw en vanaf dat moment ben ik anders gaan kijken naar de mensen in dit land wat verder weg ligt dan Duitsland.

 

Ik wilde rust.

Toen ik 23 was had ik al last van depressiviteit. Ik werkte hard en had een prima sociaal leven. Toch voelde ik me ongelukkig hoe ik mijn best ook deed. Nadat ik al een poos therapie had gevolgd besloot ik dat ik niet verder wilde met leven. Het kwam op als poepen zal ik maar zeggen en toch ook weer niet. Als je in therapie gaat of komt dan is het eerste wat je krijgt medicijnen ! Je wordt volgestouwd met allerlei soorten pillen. Het liefst degene waar je compleet suf van wordt en zo murf dat je helemaal niets meer voelt of waarneemt. Antidepressiva, inslapers, doorslapers en noem het allemaal maar op.  Ik was medicijnen op gaan sparen…

Ik was niet aan het plannen geweest ofzo. Ik spaarde gewoon de pillen op die ik niet nodig had, of niet wilde slikken en verder was ik niet bewust met de dood bezig eigenlijk. Dat klinkt dubbel maar toch was het zo. Tot op die avond dat ik besloot dat ik niet verder wilde leven en dat het genoeg was geweest. Ik zocht al mijn pillen bij elkaar en pakte een fles drank. Ik wist dat je niet zomaar dood gaat aan medicijnen en dat je er dan echt heel veel moet slikken. Ik was ervan overtuigd dat ik genoeg pillen had opgespaard en dat die mij eindelijk rust zouden gaan geven.
Ik herinner me nog dat ik huilend en kokhalzend al die pillen met alcohol naar binnen werkten. Nadat ik alles op had ben ik op mijn bed gaan liggen en toen was het voor mij klaar…..Ik zou rust hebben…

“Ze moet naar het ziekenhuis” hoorde ik iemand zeggen, haar maag moet leeg gepompt worden. Ik deed mijn ogen open en zag mijn dokter boven mij hangen. Er liep nog iemand in mijn huis maar ik wist niet wie dat was. Ik lag op de bank in de huiskamer. Hoe kon dat ? Ik hoorde boven op bed te liggen en niet meer in leven te zijn en wat deed mijn dokter gvd bij mij in huis. Ik wil niet naar het ziekenhuis, hoorde ik mezelf zeggen. Ga weg, ik wil niet meer. De dokter gaf niet op en bleef maar tegen mij praten en begon allerlei vragen te stellen. Ik kwam er op die manier achter dat het 2 dagen later was nadat ik op bed was gaan liggen en dacht klaar te zijn met dit klote leven.

Het is me dus niet gelukt om dood te gaan, toen niet in ieder geval. Toen ik op bed was gaan liggen nadat ik de pillen en drank had ingenomen blijk ik naar een ex vriendje te hebben gebeld. Het was zo warrig dat hij er niets van begreep en het had gelaten voor wat het was. Maar toen hij een dag daarna terug ging bellen en mijn nooit meer aan de telefoon kreeg heeft hij alarm geslagen.  Uiteindelijk ben ik 2 dagen later gevonden.

Als ik in mijn leven iets doe dan lukt het eigenlijk meestal altijd. Opleidingen, cursussen, stichtingen oprichten en voorzitten, projecten starten. Mijzelf van het leven beroven is mij niet gelukt en dat betreur ik regelmatig nog steeds. Ik heb een goed leven en kom helemaal niets te kort. Toch zie ik iedere ochtend tegen de nieuwe dag op….. Ik zal geen poging meer doen om mezelf van het leven te beroven want dat is voor mij dus niet weggelegd. Wanneer ik klaar ben met dit leven weet niemand dus tot het mijn tijd is maak ik er maar het beste van maar mijn hemel wat verlang ik naar rust !  

Wie denk ik wel niet dat ik ben !

Toen ik wakker werd was ik al zenuwachtig want vandaag ging ik voor het eerst naar een vluchtelingenkamp. Één van de vluchtelingenkampen die we deze week zouden gaan bezoeken, in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Onze tolk, die ook onze chauffeur was reed ons door de grijze grauwe stad heen en ik voelde die donkere zware deken van mij afglijden toen we de stad achter ons lieten. Ik had geen idee hoe zo’n vluchtelingenkamp eruit zou zien of hoeveel mensen er zouden wonen.

Mijn leven had tot nu toe bestaan uit vooral depressief zijn, weinig ondernemen omdat ik nergens heen wilden en Oprah kijken op tv in de hoop dat ik dan ineens een leven kreeg wat wel leuk en opgewekt was. Ik was best streng opgevoed en mijn ouders waren niet van die avonturiers. Verre vakanties zat er bij ons thuis niet in want dat konden mijn ouders niet betalen. Daarnaast is op vakantie gaan niets voor mijn ouders. Die vinden een dagje Efteling al heel wat. Toen iedereen van mijn klas op donderdagavond altijd naar de stad mocht, want dan was het koopavond en “the place to be”, zat ik thuis want ik mocht niet met de rest mee. Ik vond dat altijd vreselijk. Ik was de enige die niet mee mocht. Hunkerend luisterde ik dan de volgende dag naar de verhalen en hoopte, tegen beter weten in, dat ik de volgende koopavond misschien ook wel naar de stad mocht. Veel avonturen had ik dus nog niet beleefd toen ik daar in de auto zat in een land wat verder weg ligt dan Duitsland en op weg was naar een vluchtelingenkamp.

Er was ons verteld dat de mensen in het vluchtelingenkamp wisten dat we zouden komen en dat ze waarschijnlijk al stonden te wachten als we aan kwamen. Iedere maand ging er een groepje van 3 a 4 mensen als wij, reikibehandelaars, naar het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Die groep ging dan ook naar de stad die bedekt werd door de donkere zware deken en bezochten de verschillende vluchtelingenkampen in de omtrek om de mensen die daar verbleven een reikibehandeling te geven als men dat wilde. Er werd steeds gretig gebruik van gemaakt was ons verteld. Ik was gespannen en enorm nerveus.

Het vluchtelingenkamp zag er uit als een zwaar verwaarloosde woonwijk. Het stond vol met dezelfde gebouwen en in ieder huis verbleven minimaal 3 tot 4 gezinnen. Gewoonlijk zou er 1 gezin wonen. Er was geen elektriciteit en het was koud, ijskoud. We werden naar één van de gebouwen gereden en we gingen een soort huis in. Er was geen kachel waardoor het binnen net zo koud was als buiten.

Er waren al verschillende mensen bij ons geweest toen er een hele oude mevrouw naar binnen werd geholpen. Ze kon niet zelfstandig lopen. Aangezien ik net klaar was met iemand werd de oudere dame voor mij op een stoel gezet. Er liepen tranen over de wangen van de oudere dame. Het waren geen tranen van verdriet maar van de kou en de ouderdom heb ik mezelf altijd voorgehouden. Ik probeerde de tranen met mijn handen weg te vegen en toen voelde ik hoe koud ze was. De oudere mevrouw keek mij niet aan en vertoonde verder geen emotie of zocht geen oogcontact. Heel voorzichtig plaatste ik mijn handen op haar schouders om haar reiki te gaan geven. Ik concentreerde me zo goed mogelijk maar hoe ik mijn best ook deed ik voelde absoluut niets in mijn handen. Gewoonlijk voelde ik duidelijk de energie door mijn handen lopen, werd het heel warm onder mijn handen maar er gebeurde helemaal niets. Ik probeerde de energie met mijn gedachte haar lichaam in te duwen. Visueel kon ik het allemaal bedenken maar het hielp niet.

Wie dacht ik wel niet dat ik was om even naar dat land wat verder ligt dan Duitsland te komen met mijn bijna nul aan levenservaring. Te bedenken dat ik daar wel eens mensen kon gaan helpen die helemaal niets meer hadden. Die in een oorlog de vreselijkste dingen hadden meegemaakt. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment compleet verdwenen en ik wilde niet meer verder gaan maar naar huis. Ik was compleet gedesillusioneerd en het vertrouwen in de reiki was verdwenen. De twee dames met wie ik deze week in het land wat verder weg dan Duitsland ligt verbleef probeerden mij te bedaren. Waarom zou deze oudere mevrouw zich helemaal naar ons laten brengen als ze er niets aan zou hebben ? De tolk had ons al verteld dat ze er steeds was als er reikibehandelaars naar het vluchtelingenkamp kwamen. Waarom zou ze helemaal naar ons toe komen als ze er niets aan had ? Ik kon er geen antwoord op geven.   

Nadat ik wat bedaard was heb ik nog reiki aan andere mensen gegeven. De energie voelde ik toen wel. Waarom ik de energie niet voelde bij de oudere dame weet ik niet, dat vraag ik me nog steeds af. Ik weet wel dat ik daar in dat vluchtelingenkamp in het land wat verder weg ligt dan Duitsland ineens weer met beide benen op de grond stond. Daar op dat moment is er iets met mij gebeurt wat ik nog steeds niet kan omschrijven. Ik weet dat ik toen veranderd ben, dat ik toen gegroeid ben als mens. Ik zal de oudere mevrouw mijn leven lang met mij mee dragen. Het was een zeer bijzondere ervaring.

     

 

Dakloos

Toen ik terug gereden kwam met mijn collega, na een informatieavond over omgang met verstandelijk beperkte mensen en/of mensen met psychische problemen op de werkvloer, was ik moe. Na een hele dag werken en ook nog een informatieavond erachteraan vond ik het wel genoeg geweest. Ik bracht mijn collega terug naar de parkeerplaats waar vandaan we aan het poolen waren. Toen ik het parkeerterrein op reed zag ik gelijk een man zitten bij de bushalte. Op zich is dat niet zo vreemd. Maar deze man zat op de grond en wilde net een pannetje op een gaspitje zetten om wat eten warm te maken zo te zien. Hij zat duidelijk niet op de bus te wachten. Dat op zich is ook nog niet schokkend. Maar wat mij triggerden was dat er ook een hond bij was. Een man, in een bushalte, zittend op de grond, tassen en een fiets met een hond. Ik vergeet te vertellen dat het baggerweer was. Regen en zware wind. Ik zag hem zijn hond eten geven om daarna voor hemzelf eten te gaan opwarmen op het gasbrandertje. De man was op fietsvakantie of hij was dakloos en onderweg.

Had de man daar alleen gezeten zonder hond had ik er waarschijnlijk niet heen gelopen maar nu deed ik dat wel. Hij keek mij wat vreemd aan toen ik vroeg of hij op vakantie was met de fiets of dat hij dakloos was. Ik vertelde hem dat mijn werk met honden te maken had en dat brak het ijs een beetje. Hij bleek dakloos te zijn en ging even wat eten om daarna weer verder te gaan met de fiets en hond. Hij verbleef gewoonlijk in Amsterdam. Zijn moeder woonde in Eindhoven en daar was hij geweest omdat zijn hond, Emma, naar de dierenarts moest en zijn moeder betaalde de dierenartskosten voor Emma. Van Eindhoven op de fiets onderweg naar Amsterdam met een hond. Ik dacht geen seconde aan hoe het voor die man zou zijn maar wel hoe het voor Emma was. De man vertelde dat hij nog door wilde fietsen naar Vianen. Daar was een brug over het water en daaronder kon hij slapen. Dat was een plek die hij kende en waar hij en Emma al vaker hadden geslapen.

Het was baggerweer en het was nog een heel eind fietsen naar die brug in Vianen en voor ik het wist stelde ik de man voor om hem, zijn fiets en Emma naar Vianen te brengen onder die brug. Hij was duidelijk blij en greep het aanbod met beide handen aan. Binnen 5 min was alles weer ingepakt en lag de fiets met tassen achterin de auto. Emma en de man zaten voorin. Mijn hersenen stonden amper stil terwijl ik de man en Emma naar Vianen bracht. Onderweg kreeg ik allerlei verhalen te horen en vertelde hij me dat Emma en hij al een jaar of 7 samen op straat leefden. Emma was zijn alles.

Het idee deze man met zijn hond onder een brug af te zetten vond ik zo’n bizar idee dat ik hem voorstelde om een hotel te betalen voor die nacht. Dan kon hij lekker warm en droog slapen en de volgende dag door fietsen, helemaal uitgerust. Ook Emma kon dan heerlijk warm liggen. Maar de man vertelde dat er geen honden mee het hotel in mochten. Er was geen andere oplossing dan de man en zijn hond onder de brug afzetten.

Het was even zoeken in Vianen waar we met de auto heen moesten want de man wist alleen de fietsroute naar die brug toe. Uiteindelijk hebben we het gevonden en in het donker hebben de man en ik zijn fiets en tassen uit de auto gehaald terwijl Emma al rond liep te snuffelen overal. Ik had nog vijf euro in mijn tas zitten en die heb ik de man gegeven. Voor hem kon ik verder niets doen maar als hij ooit hulp nodig had met Emma mocht hij mij bellen. Ik gaf hem mijn tel nummer en had hem verteld waar mijn werk was. Ik gaf hem een hand, riep gedag naar Emma en stapte weer in mijn auto om naar mijn heerlijke warme huis en bed te gaan.

Toen ik wegreed in de auto met harde regen op de ramen begon ik vreselijk te trillen en begon als een gek te huilen. What the hell was er allemaal gebeurt het laatste uur ? Ik had een vreemde man met zijn hond en zijn hele hebben en houwen, wat in een paar tasjes paste, naar een plek gebracht onder een brug. De man was dakloos en hij ging onder een brug slapen, in de wind en regen. Ik was overstuur en dat is nog zacht uitgedrukt. Het was noodzakelijk om iemand te bellen om rustig te worden en mijn verhaal te doen want ik moest het kwijt aan iemand, wie dan ook. Gelukkig werd ik door de persoon die ik als eerste belde niet voor gek verklaard. Dat zou later nog vele malen wel gebeuren namelijk. Het was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten !!

Maanden later stond de man aan de deur bij mijn werk. Hij vertelde dat Emma was geopereerd. Ze had tumoren bij haar melkklieren en die waren weggehaald. Emma kon nu niet mee de straat op want dat zou niet best zijn voor het herstel. Hij vroeg mij of ik Emma op wilde vangen voor een paar weken. Dat heb ik gedaan. Emma is twee weken bij mij in huis geweest. De man belde steeds even op om te vragen hoe het ging. Wanneer hij langs zou komen om haar te halen wist ik niet maar hij wist waar ik werkten en dan zou hij daarheen komen. Na een paar weken stond hij dus weer op de stoep om Emma te halen. Ik had het er erg moeilijk mee om Emma mee te geven maar ik wist dat dit het leven was wat ze gewend was. Emma en de man zijn vertrokken op de fiets en ik heb ze daarna nooit meer gezien. Ik hoop dat het ze goed gaat !!

  

Reiki en geloven in jezelf

Jaren lang ben ik depressief geweest. Ik heb bijna alle medicijnen en therapieën wel gehad en gedaan en toen kwam ik in aanraking met Reiki. Als je niet meer weet wat je moet doen ga je als mens andere dingen zoeken. Ik in ieder geval wel. Ik vond in de buurt een reikibehandelaar en ging daar trouw iedere week heen. Ik voelde er niet veel van als ik "het" kreeg maar de reikibehandelaar ging steeds enorm geeuwen als ik behandeld werd. Dat vond ik altijd wel grappig eigenlijk. Omdat het mij beviel, vraag me niet precies waarom want ik heb geen idee, ben ik zelf ook een reikicursus gaan doen. Iedereen kan het in principe leren. Reiki is het doorgeven van energie. De levensenergie die de monniken in die verre landen “Chi” noemen. Je geeft geen energie van jezelf weg maar je geeft de energie door. Als ik op tv zie wat die monniken in die verre landen allemaal aan kunnen en kunnen doorstaan door die Chi dan wil ik daar wel veel van hebben en/of aan mensen door geven natuurlijk.

 

Wat ik van mijn eerste cursusweekend nog kan herinneren is dat de reikimaster een ritueel bij mij deed en dat ik dacht; wat is dit voor hocus pocus, dat kan toch nooit werken! Maar goed, het hoorde er nu eenmaal bij. Op die manier werd je “open gezet” voor de energie. Ik merkte niets van dat open zetten eigenlijk. Toen ik reiki 1 gedaan had (er zijn er in totaal 3) vond ik wel dat ik genoeg had en wilde niet verder met reiki 2 want ik was redelijk teleurgesteld. Ik voelde niets eigenlijk als ik mezelf reiki gaf en als ik het idee heb dat iets niet werkt dan hou ik het al snel voor gezien over het algemeen. Een aantal jaren later kwam ik weer in aanraking met reiki en besloot toen toch voor reiki 2 te gaan. Wederom geen idee waarom. Weer een weekend en weer van die vreemde rituelen. Een reikimaster die op of over je hoofd blaast en nog meer van die fratsen. Ik voelde me steeds lichtelijk voor paal zitten in de groep mensen. Nodig was het niet want iedereen kwam aan de beurt voor dit ritueel.

Toen ik tijdens dat weekend mijn moeder op afstand ging behandelen gebeurde er toch wel gekke dingen. Met reiki 2 kun je mensen op afstand reiki sturen. Je hoeft dus niet je handen op iemand te leggen maar je kunt het sturen, gewoon door de lucht door je op die persoon te concentreren. Mijn moeder wist dat ze om 4 uur op de bank moest gaan zitten en dat ik haar dan, van kilometers verder weg, reiki zou gaan sturen. Mijn moeder had toen geen idee wat reiki precies was. Die “geloofde” toen in Jomanda met de blauwe jurk. Wat Jomanda deed was niet eng namelijk. Iedere week zette mijn moeder een flesje water voor de radio als Jomanda op de radio was en dan werd het water ingestraald. Mijn moeder gebruikte dat water werkelijk overal voor. Het ingestraalde water zal vast veel goeds hebben gedaan. Gelukkig wilde mijn moeder zich toch opofferen als proefkonijn en zat klaar op de bank zoals afgesproken om 4 uur. Toen ik, kilometers verder weg klaar ging zitten om mijn moeder reiki te sturen had ik niet het idee dat wat ik ging doen enig nut of effect zou hebben. Het was lastig mij te concentreren want ik vond het vooral heel gek. Toch voelde ik tijdens het sturen van de reiki wat dingen in mijn handen en werd ik duizelig. Misschien door mijn gestress dat ik het wel niet goed zou doen bedacht ik me. Toen ik een half uur na mijn reikibehandeling op afstand mijn moeder belde en vertelde dat ik duizelig was geworden vertelde ze mij dat ze de afgelopen dagen duizelig was geweest. Dat ze daar last van had gehad wist ik dus niet. Ik viel van mijn stoel van verbazing want ik had die duizeligheid gevoeld. Ik heb geen idee meer wat mijn moeder verder had ervaren tijdens mijn reiki op afstand behandeling maar het was voor mij wel een bewijs dat reiki dus echt wel wat doet, al zat ik er niet op te wachten om allerlei dingen van andere mensen te gaan voelen als ik iemand reiki geven zou.

Vanaf dat moment ben ik vaker mensen en dieren reiki gaan geven en begon ik steeds vaker de energie in mijn handen te voelen en ben ik door de reiki begonnen aan mijn reis naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland om mensen te gaan ondersteunen.

In dat land waar een vreselijke oorlog had gewoed. In dat land wat 50 jaar terug in de tijd was gegooid door die oorlog. Waar mensen jaren na de oorlog nog steeds in vluchtelingen kampen woonden en er geen huis meer was om in te wonen. Geen vader of broer meer om mee te helpen iets nieuws op te bouwen. Door de reiki ging ik naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland. In de reiki energie geloven deed ik al en wilde die energie graag doorgeven. Het geloven in mijzelf was en is een ander verhaal. In het land wat verder weg ligt dan Duitsland kwam ik mezelf tegen, en hard ook ! 

 

De stad die voelde als een donkere zware deken

Voor het eerst in mijn leven was ik alleen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Alleen, maar dan samen met twee dames die ik nog niet kenden. Een week lang langs vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang huizen en een weeshuis. De busreis van het vliegveld naar ons logeerhuis duurde ongeveer vier uur. Snelwegen waren hier niet en de wegen die er waren konden niet echt fatsoenlijk genoemd worden. De mensen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland kunnen ook absoluut niet autorijden. Op de smalle slechte wegen haalden men de idiootste kapriolen uit om elkaar voorbij te komen. Het was echt levensgevaarlijk. Ik ben in mijn leven ook autorijinstructeur geweest, officieel nog steeds en ik had leerlingen in de auto gehad die na twee lessen al beter reden dan deze idioten.  

De reis naar de stad waar we heen ging duurde lang. Ik zag een land met een prachtige natuur maar waar mensen geen respect hadden voor deze natuur. Ik zag een land wat bedekt was onder afval en puin. Langs de prachtige oevers van razende rivieren zag ik oude koelkasten en auto’s liggen. Weggegooid, gedumpt of het stukjes papier waren. De huizen waren niet als de huizen in ons eigen landje. Als plattelandsmeid was ik niet veel gewend en ik viel van de ene verbazing in de andere tijdens het naar buiten kijken door het busraam. Het was of ik terug was gegaan in de tijd. Misschien was dat het effect van Lalaland, terug in de tijd ?

De stad waar we naartoe reden lag in een soort dal, tussen de bergen. Vanuit de bus kwam de stad dichterbij. Het was een stad die grijs en grauw was. Een stad met een enorme fabriek langs de toegangsweg. Een fabriek die ik de rest van mijn leven de kerncentrale zal blijven noemen. Er lagen allerlei grote pijpen boven de grond over het terrein van deze kerncentrale. Het was duidelijk te zien dat deze pijpen niet nieuw waren en vreselijk gehavend. Op verschillende plaatsen kwam er constant stoom, rook, uit de pijpen. De lekkages waren op vele plekken zichtbaar. Blijkbaar was dat normaal want ik zag niemand rond rennen in paniek of proberen de gaten dicht te krijgen. Die stoom zou dan waarschijnlijk niet veel kwaad kunnen bedacht ik me.

Door de stad rijdend zag ik overal gaten in de huizen en in de grote grijze flatgebouwen. Wat zag alles er vreselijk somber uit. Ken je dat gevoel dat je langs iemand loopt of naast iemand staat en dat je daar een ietwat naar, donker gevoel van krijgt ? Zo’n donker en naar gevoel kreeg ik van het zien en voelen van deze stad. Gaten in de grijze huizen en flatgebouwen die ik ook al had gezien in de grote stad bij het vliegveld waar we vandaan waren gekomen. De gaten die duidelijk lieten zien dat de oorlog niet zo heel lang voorbij was. Dat men nergens veilig was geweest. Vanuit de bergen om de stad heen kon men makkelijk alles raak schieten namelijk en dat was zichtbaar ook gedaan.

Toen we op ons logeeradres aankwamen zag ik Barry. Ik werd in één klap verliefd op Barry. Barry was een enorme lieve leuke geweldige hond die naast ons logeeradres woonden. Barry leefde aan een ketting van nog geen 2 meter. Hij had een kapot hondenhok en een bak met wat water waar hij bijna niet bij kon. Barry was een geweldige hond en had geweldige baasjes. Barry zijn baasjes hadden namelijk geiten. Die geiten moesten iedere dag wandelen met de baasjes. Dan wandelden ze de berg op die achter het huis lag. Het baasje van Barry was als een herder met schapen. De geiten kenden de weg en wandelden iedere dag naar de top van de berg met het baasje EN Barry erachteraan. Barry was een hond waar ik direct van hield. Barry moest mij de les gaan leren om los te laten. Barry moest mij gaan leren dat je niet alles kunt redden wat je redden wilt omdat er teveel is om te redden.

De eerste nacht heb ik niet veel geslapen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. In een stad die zo grauw en grijs was dat je de negativiteit voelde in je lichaam. De stad die in tegenstelling tot Lalaland geen licht liet zien en voelen maar die als een donkere zware deken over je heen kwam. Een deken waar je je zo snel mogelijk onder vandaan wilde worstelen. Wat zou de volgende dag gaan brengen. Het was een onrustige eerste nacht.