Levensdoel

In totaal ben ik twee keer een week naar het land wat verder weg ligt als Duitsland geweest om daar reiki te gaan geven. Reiki geven aan mensen en kinderen in vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang en een weeshuis. Ik was 32 jaar toen ik voor het eerst naar dit land wat verder weg ligt als Duitsland vertrok. Door deze twee weken, twee keer een hele week, heb ik weer geleerd om met beide benen op de grond te staan. Dat er veel dingen betrekkelijk zijn in het leven en vaak niet de moeite waard om je druk om te maken. Het waren twee weken vol met ervaringen. Ik ben erdoor gegroeid als mens. De oude mevrouw die ondersteunend binnen werd gebracht en die tranen over haar gezicht had lopen van de kou. De kleine kinderen die met hun kleine armpjes gespreid stonden in het weeshuis en smeekten om aandacht, zonder dat ze konden praten. De foto’s die ik gezien heb van vrouwen wiens man was  vermoord in de oorlog. Op die foto’s huizen die helemaal kapot geschoten waren. De vreselijke verhalen van moeders en kinderen over wat ze meegemaakt hadden. De brandwonden op hun lichamen doordat er sigaretten op uit waren gedrukt.

Naast al deze mensen ellende werd ik in dit land wat verder weg ligt als Duitsland met nog iets geconfronteerd. Dat raakte me nog meer dan al de mensen ellende. Zoals ik al eerder heb verteld: ik hou van dieren. Mijn liefde voor dieren zit in mijn bloed, hart en ziel. Ik kan niet leven zonder dieren.  In dit land wat verder weg ligt als Duitsland liepen veel, heel veel zwerfhonden. Door de oorlog waren er vele tienduizenden mensen gevlucht. Veel van deze mensen hadden honden en die zijn achter gebleven. Deze honden zijn zich gaan voortplanten en zie daar..een nog groter zwerfhondenprobleem dan dat er was voor deze vreselijke oorlog.  

Overal waar je liep zag je honden lopen. Ze lagen doodgereden langs de weg, er werd naar ze geschopt en er waren speciale jagers, ingehuurd door gemeentes, om honden af te maken. Ik praat in dit geval niet over inslapen of euthanasie want dat was niet aan de orde. De honden werden afgemaakt. Afgemaakt op gruwelijke wijze. Als bewijs moest de jager een stuk staart mee nemen om aan de gemeente te laten zien dat hij werkelijk een hond had afgemaakt. Had hij staarten om in te leveren dan kreeg hij of betaald of nieuwe kogels. Deze jagers waren goed in staarten afsnijden maar vaak waren de honden alleen maar gewond als de staarten afgesneden werden want ze wilden zo min mogelijk kogels gebruiken. De hond stierf dan een vreselijke langzame pijnlijke dood door bloeding of infectie.    

Na de eerste week reiki in dit land wat verder weg ligt als Duitsland werden we door onze tolk, alias chauffeur, naar het vliegveld gebracht. Een reis van ruim 4 uur. Ik heb de hele rit naar het vliegveld op de achterbank gelegen. Ik kon het niet meer aan om naar buiten te kijken. Om steeds maar weer honden te zien die aangereden langs de weg lagen. Die vast zaten aan kettingen van maximaal een meter, die geschopt en geslagen werden.

Ik was 32 jaar, al jaren depressief en zat in een relatie waar ik mij niet gelukkig in voelde. In het vliegtuig terug naar Nederland zwevend door Lalaland begreep ik ineens waarom ik geboren was. Tot die tijd had ik geen doel in mijn leven en nu wist ik wat ik moest gaan doen. Ik was geboren om de dieren uit dit land wat verder weg ligt als Duitsland een stem te geven. Ik had geen idee hoe ik het moest gaan doen of wat er zou gaan gebeuren maar ik wist dat ik er wat mee moest. Mijn leven is vanaf mijn eerste reis naar dit land wat verder weg ligt dan Duitsland nooit meer hetzelfde geworden. Ik wist toen nog niet dat ik de volgende 7 jaar minimaal twee keer per jaar terug zou komen naar dit land wat verder weg ligt als Duitsland om me in te zetten voor de zwerfdieren. Als ik toen had geweten hoe zwaar dit zou gaan worden denk ik niet dat ik dezelfde keus zou hebben gemaakt.

 

Ledikantjes

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik op verschillende plaatsen geweest om reiki te geven. Drie verschillende vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang voor moeders en hun kinderen en ook een weeshuis heb ik bezocht.

Een groot grauw gebouw aan de rand van de stad. De stad die onder een zware deken lag. Die zware deken die je overal voelde. Het weeshuis lag iets hoger dan de hoofdweg die er vlak langs liep.

Toen we binnen kwamen waren er op zich niet heel veel kinderen. Ze waren bijna allemaal naar school. Ik kan mij van de rondleiding niet veel meer herinneren eerlijk gezegd. Ik weet zelfs niet meer of we kinderen reiki hebben gegeven. Wat ik nog wel weet is dat we op een bepaald moment in een hal liepen en er een deur open ging van een ruimte. Toen ik naar binnen keek zag ik een kale ruimte die vol stond met ledikantjes. Die ledikantjes waren niet leeg maar in ieder ledikantje stond een klein kindje. Zo groot dat ze al wel zelf wat konden staan, mits ze zich vast hielden aan het ledikantje, maar nog zo klein dat ze niet echt konden praten.

Langs de muren van die kale ruimte stonden ledikantjes. In die ledikantjes stonden allemaal kleine kindjes en die kleine kindjes hielden allemaal hun armpjes naar voren. Ook al konden ze niet praten, het was heel duidelijk wat ze wilden, wat ze vroegen. Het was hartverscheurend, zelfs voor mij.

Ik, die geen kinderen wil. Ik, d ie er niets van begrijpt wat moedergevoelens zijn. Op mijn 32^ste heb ik mij dan ook laten steriliseren. Mijn moeder was bang dat ik er spijt van zou krijgen later als ik ouder werd. Spijt heb ik er nooit van gehad. Bevestiging dat ik er goed aan heb gedaan juist wel. Het gekke is dat als ik in aanraking kom met kinderen ze mij meestal wel leuk vinden. Dat komt vast omdat ik gewoon normaal tegen die kleine spruiten doe. Geen gekke stemmetjes of gekir. Die kleintjes zien daar toch wel doorheen of je echt bent of niet.

Daar stond ik in de deuropening te kijken naar al die kindjes. Naar al die armpjes die uitgestrekt werden. Het was heel stil maar toch hoorde je de kleintjes van binnen schreeuwen…. Haal mij hier uit... Geef me liefde aub…

Mijn hart brak. We waren met drie personen en we zijn allemaal in huilen uitgebarsten. Niet in die deuropening waar de kinderen ons konden zien maar ergens op de gang. Nu, meer dan 12 jaar later, krijg ik er nog een brok van in mijn keel als ik er aan denk. Die kleintjes in die ledikantjes in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Het land wat op nog geen 2 uur vliegen van ons af ligt.  Kleine armpjes die zich uitstrekten. Wat zal er van deze kleine kindjes zijn geworden…? Ik zal het nooit weten.  

Spuugzat

Helemaal spuugzat ben ik het. Iedere dag weer te maken hebben met mensen en dieren waar iets mee is. Mensen die om de meest belachelijke redenen hun dier weg willen doen. Die niet weten hoe ze met een dier om moeten gaan en als het dier daardoor bepaald gedrag vertoond wordt het niet getolereerd en wordt weggedaan als zijnde een wc rol. Mensen die zeggen dat hun kat niet met de kinderen kan omdat de kinderen constant achter de kat aan lopen. Doe gvd wat aan die kinderen !! Voed ze fatsoenlijk op ofzo. Dan ineens moet het dier weg, op stel en sprong, want anders zal men het dier op straat zetten wordt dan gedreigd. Ik ben het helemaal spuugzat.

Spuugzat dat mensen niet nadenken en hun kat maar kittens laten krijgen terwijl er meer dan 100.000 zwerfkatten in Ndl zijn en de asielen overlopen. Spuugzat dat mensen maar blijven fokken terwijl 40% van alle rashonden een erfelijke afwijking hebben. Honden gaan dood op een leeftijd van 4 jaar omdat hun hart het niet langer volhoudt. Honden kunnen amper adem halen omdat hun hersenen groter zijn dat de schedeltjes waar de hersenen in zitten. Spuugzat van mensen die maar hondjes blijven kopen bij broodfokkers want nare dingen gebeuren alleen bij andere mensen en niet bij hun wordt gedacht. Op deze manier worden de broodfokkers steeds weer gemotiveerd om nog meer honden te misbuiken en ze in schuren in kooitjes te houden om daar pups te krijgen. Kittens die op straat worden geboren omdat de mensen niet de verantwoording nemen hun kat te laten castreren/steriliseren. Één op de twee kittens die op straat worden geboren overleven het niet !! Spuugzat dat mensen maar kittens gratis op kunnen halen bij iedere boer op de hoek zonder dat daar ook maar enig medische zorg aan is besteed. Wat mankeren we toch in godsnaam met z’n allen.

Spuugzat dat mensen maar denken dat het helemaal niet erg is als een hond 10 uur per dag alleen  zit. Het is tenslotte zo gezellig dat er iets is als ze ’s avonds thuis komen na een hele dag werken. Dat mensen die te idioot zijn om het woord idioot te spellen maar hun pitbulls of staffords laten dekken want de pups verkopen zo lekker. Als je naar een website kijkt van een asiel betreft honden ter adoptie is een heel groot deel pitbull en staffords. Wanneer houdt het op ? Ik ben het spuugzat.

Spuugzat dat ik keuzes over leven of dood moet maken omdat de eigenaar zijn of haar verantwoording niet heeft genomen en afstand heeft gedaan van hun huisdier. Spuugzat dat ik dieren bang en gestrest zie omdat ze zo vreselijk verprutst zijn. Spuugzat dat als mensen een dier uit het asiel hebben gehaald het dier de volgende dag al terug brengen en dan nog durven zeggen dat ze alles hebben gedaan maar dat het echt niet lukt en dat ligt dan aan de hond !! Het ligt meestal niet aan de hond of kat !! Het ligt aan de mensen !!

Spuugzat dat asielen dieren in leven laten terwijl ze een gevaar zijn voor mens en dier maar het te zielig vinden om een dier in te laten slapen. Het is tenslotte niet zielig als je jaar na jaar in een kleine klote kennel moet leven als hond zijnde, zonder veel menselijk contact omdat er maar een paar mensen bij de hond kunnen zonder aangevallen te worden. Met alleen maar geblaf van andere honden heel de tijd. Dat is natuurlijk niet zielig !!

Ik ben het zat, spuugzat. Maar ik moet door blijven gaan met knokken voor de dieren die ik op mijn pad krijg. Ik moet blijven knokken om mensen in te laten zien dat het zo niet kan. Ik ben het spuugzat en toch ga ik door…ik kan niet anders.

Bloggen schrijven

Toen ik vorige week begon met bloggen had ik niet verwacht dat het zo’n invloed zou hebben op mijn dagelijks leven. Ik ben de hele dag aan het nadenken waar ik allemaal over kan schrijven en dan vooral hoe ik het zo goed mogelijk neer kan typen zodat mensen het fijn vinden om te lezen en mijn verhaal overkomt zoals ik het beleefd heb. Mijn Nederlands is niet helemaal je van het en hele moeilijke woorden ken ik niet, dus ik moet het met de woorden doen die ik wel ken en dat is dus wat beperkt. Ik ben altijd wel goed geweest in dingen uitleggen aan mensen, maar op papier is dat toch een stuk lastiger. Als autorijinstructeur kreeg ik de meest slechte leerlingen. Ik werkte met nog 9 instructeurs, allemaal mannen. Als er leerlingen waren die niet zo vlot waren met het autorijden werden ze bij mij ingepland. Richting aanwijzer aan naar links en rechtsaf slaan was geen uitzondering bij dit soort leerlingen. Als er iemand een grote mond had en dacht al te weten hoe je auto moest rijden dan liet ik zo’n leerling naar bepaalde wegen rijden waar ze de mist in zouden gaan. Dan stampte ik keihard op de rem als er iets fout ging zodat ze met hun neus bijna op het stuur zaten. Ze schrokken zich dan allemaal altijd rot en dan lag ik krom van het lachen.    

Gedurende de dag denk ik dus regelmatig na over wat ik zal gaan gebruiken om een blog van te maken.  Ga ik schrijven over mijn 7 jaar in het land wat verder weg ligt dan Duitsland of misschien over mijn 7 honden en 4 katten die ik in huis heb en allemaal een eigen verhaal hebben. Misschien kan ik schrijven over mijn tatoeages en piercings. Hoe mijn moeder bij de eerste piercing helemaal uit haar stekker ging. Ik kan het ook gaan hebben over mijn vrijwilligerswerk. Dat ik 1x in de 2 weken een enorme lieve geweldige jonge meid een dag in het weekend bij me heb. Dat die lieve meid verstandelijk beperkt is, PDD-NOS heeft en psychische trauma’s. Ik kan ook vertellen over mijn vele baantjes. Ik heb werkelijk al van alles gedaan. Van serveerster tot koekjes inpakster achter zo’n vreselijke lopende band met een netje over je hoofd heen. Dat heb ik trouwens maar twee weken volgehouden want als je niet gek was dan werd je het wel van dat werk. Koekjes die in razend tempo voorbij komen evenals bakjes waar die koekjes in moeten. En dan moet je sneller als het licht die koekjes in de bakjes frotten. Wat een werk was dat zeg. Ieder zijn of haar vak maar de mijne was dat in geen geval. Ik kan vertellen over de vele relaties die ik heb gehad. Over de bijzondere mannen die ik in mijn leven voorbij heb zien komen. De dates die ik gehad heb met mannen waar ik via datingsites in contact mee kwam. Leuke lieve mannen en met sommige heb ik zelfs nog steeds contact en zijn vrienden geworden. Ook mannen die ik zo snel mogelijk wilde vergeten. Over het werk wat ik nu doe kan ik ook veel verhalen schrijven. De keus die ik moet maken of een dier mag blijven leven of niet. Dat het voelt alsof je dan voor God speelt en dat het vreselijk is om zo’n keus te moeten maken. Dat je met mensen te maken krijgt die werkelijk geen idee hebben over wat het is om een huisdier te hebben maar vinden dat ze ervaring hebben. Sommige van dit soort mensen zou ik nog geen wc rol toevertrouwen.

Sinds ik bloggen schrijf is het een stuk drukker in mijn hoofd…Maar het schrijven geeft ook weer een prettig gevoel en is als een soort therapie. Oeh ja, therapie..daar kan ik ook nog vele verhalen over schrijven en over muziek en dat ik 15 keer verhuisd ben en steeds opnieuw ben begonnen en en en....

Ballonnen

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik in totaal in 3 vluchtelingenkampen geweest in de eerste week dat ik daar was. Ze waren allemaal een beetje hetzelfde. Heel veel dezelfde gebouwen op en bij elkaar waar meer mensen woonden dan eigenlijk kon. Meerdere gezinnen in een woning waar gewoonlijk maar één gezin zou wonen was normaal. Er waren vooral veel vrouwen en kinderen. Oudere mensen liepen er ook. Toen we aankwamen in één van de vluchtelingenkampen zaten er weer veel mensen te wachten. Ook hier wisten ze weer dat we zouden komen. Of ze nu voor de reiki kwamen of voor de aandacht dat weet ik niet, maar ze waren er en daar ging het om. Het waren vooral dames die zaten te wachten en allemaal rond de leeftijd van 30 a 40 jaar. Het verliep allemaal heel prettig en door onze tolk konden we wat gesprekken voeren. Ik kan mij herinneren dat er een mevrouw was waar ik een enorme binding in had, dat heb je soms wel eens. Waar we het over gehad hebben weet ik niet meer maar ik kan me herinneren dat toen ik afscheid van haar nam en haar een knuffel gaf ze mij bijna niet meer los liet.  

Toen we uiteindelijk klaar waren en iedereen die er zat reiki hadden gegeven liepen er een aantal kinderen buiten. Één van de dames die ook mee was gekomen om reiki te geven had ballonnen bij zich. Zakjes vol met ballonnen. Ze begon ze uit te delen aan de kinderen. Er kwamen steeds meer kinderen en het was een dolle boel. Wij waren al boeiend om naar te kijken, we waren mensen uit een ander land en spraken een hele andere taal, maar dat ze nu ballonnen kregen was helemaal te gek. Ze waren vrolijk en opgewekt en uit allerlei hoeken en gaten kwamen er steeds meer kinderen bij. Er waren gelukkig veel ballonnen dus iedereen kreeg minimaal één ballon.

Toen onze tolk, die ook onze chauffeur was, vertelde dat we weg moesten naar onze volgende afspraak begonnen we naar de auto te lopen. De kinderen kwamen achter ons aan. De sfeer bij de kinderen begon om te slaan toen ze doorhadden dat er geen ballonnen meer werden uitgedeeld. Ze hadden allemaal ballonnen gehad maar dat was niet genoeg vonden deze kinderen. We stapten in de auto en toen de deuren dicht gingen leek het of er een knop om ging bij deze kinderen die even daarvoor nog heel vrolijk en opgewekt waren. Toen de auto waarin we zaten zachtjes weg reed begonnen er kinderen hard op de ramen te slaan. Ze bonkten met hun vuisten op de ramen en er waren er bij die hun middelvinger omhoog staken naar ons. Het was eng, doodeng.  

We zijn weggereden en een deel van de  kinderen renden achter de auto aan. Het was duidelijk zichtbaar dat ze niet blij meer waren. We zaten allemaal compleet verbaasd en met knikkende knieën in de auto. Waar kwam dit in hemelsnaam vandaan ? Ik voelde afschuw en vanaf dat moment ben ik anders gaan kijken naar de mensen in dit land wat verder weg ligt dan Duitsland.

 

Ik wilde rust.

Toen ik 23 was had ik al last van depressiviteit. Ik werkte hard en had een prima sociaal leven. Toch voelde ik me ongelukkig hoe ik mijn best ook deed. Nadat ik al een poos therapie had gevolgd besloot ik dat ik niet verder wilde met leven. Het kwam op als poepen zal ik maar zeggen en toch ook weer niet. Als je in therapie gaat of komt dan is het eerste wat je krijgt medicijnen ! Je wordt volgestouwd met allerlei soorten pillen. Het liefst degene waar je compleet suf van wordt en zo murf dat je helemaal niets meer voelt of waarneemt. Antidepressiva, inslapers, doorslapers en noem het allemaal maar op.  Ik was medicijnen op gaan sparen…

Ik was niet aan het plannen geweest ofzo. Ik spaarde gewoon de pillen op die ik niet nodig had, of niet wilde slikken en verder was ik niet bewust met de dood bezig eigenlijk. Dat klinkt dubbel maar toch was het zo. Tot op die avond dat ik besloot dat ik niet verder wilde leven en dat het genoeg was geweest. Ik zocht al mijn pillen bij elkaar en pakte een fles drank. Ik wist dat je niet zomaar dood gaat aan medicijnen en dat je er dan echt heel veel moet slikken. Ik was ervan overtuigd dat ik genoeg pillen had opgespaard en dat die mij eindelijk rust zouden gaan geven.
Ik herinner me nog dat ik huilend en kokhalzend al die pillen met alcohol naar binnen werkten. Nadat ik alles op had ben ik op mijn bed gaan liggen en toen was het voor mij klaar…..Ik zou rust hebben…

“Ze moet naar het ziekenhuis” hoorde ik iemand zeggen, haar maag moet leeg gepompt worden. Ik deed mijn ogen open en zag mijn dokter boven mij hangen. Er liep nog iemand in mijn huis maar ik wist niet wie dat was. Ik lag op de bank in de huiskamer. Hoe kon dat ? Ik hoorde boven op bed te liggen en niet meer in leven te zijn en wat deed mijn dokter gvd bij mij in huis. Ik wil niet naar het ziekenhuis, hoorde ik mezelf zeggen. Ga weg, ik wil niet meer. De dokter gaf niet op en bleef maar tegen mij praten en begon allerlei vragen te stellen. Ik kwam er op die manier achter dat het 2 dagen later was nadat ik op bed was gaan liggen en dacht klaar te zijn met dit klote leven.

Het is me dus niet gelukt om dood te gaan, toen niet in ieder geval. Toen ik op bed was gaan liggen nadat ik de pillen en drank had ingenomen blijk ik naar een ex vriendje te hebben gebeld. Het was zo warrig dat hij er niets van begreep en het had gelaten voor wat het was. Maar toen hij een dag daarna terug ging bellen en mijn nooit meer aan de telefoon kreeg heeft hij alarm geslagen.  Uiteindelijk ben ik 2 dagen later gevonden.

Als ik in mijn leven iets doe dan lukt het eigenlijk meestal altijd. Opleidingen, cursussen, stichtingen oprichten en voorzitten, projecten starten. Mijzelf van het leven beroven is mij niet gelukt en dat betreur ik regelmatig nog steeds. Ik heb een goed leven en kom helemaal niets te kort. Toch zie ik iedere ochtend tegen de nieuwe dag op….. Ik zal geen poging meer doen om mezelf van het leven te beroven want dat is voor mij dus niet weggelegd. Wanneer ik klaar ben met dit leven weet niemand dus tot het mijn tijd is maak ik er maar het beste van maar mijn hemel wat verlang ik naar rust !  

Wie denk ik wel niet dat ik ben !

Toen ik wakker werd was ik al zenuwachtig want vandaag ging ik voor het eerst naar een vluchtelingenkamp. Één van de vluchtelingenkampen die we deze week zouden gaan bezoeken, in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Onze tolk, die ook onze chauffeur was reed ons door de grijze grauwe stad heen en ik voelde die donkere zware deken van mij afglijden toen we de stad achter ons lieten. Ik had geen idee hoe zo’n vluchtelingenkamp eruit zou zien of hoeveel mensen er zouden wonen.

Mijn leven had tot nu toe bestaan uit vooral depressief zijn, weinig ondernemen omdat ik nergens heen wilden en Oprah kijken op tv in de hoop dat ik dan ineens een leven kreeg wat wel leuk en opgewekt was. Ik was best streng opgevoed en mijn ouders waren niet van die avonturiers. Verre vakanties zat er bij ons thuis niet in want dat konden mijn ouders niet betalen. Daarnaast is op vakantie gaan niets voor mijn ouders. Die vinden een dagje Efteling al heel wat. Toen iedereen van mijn klas op donderdagavond altijd naar de stad mocht, want dan was het koopavond en “the place to be”, zat ik thuis want ik mocht niet met de rest mee. Ik vond dat altijd vreselijk. Ik was de enige die niet mee mocht. Hunkerend luisterde ik dan de volgende dag naar de verhalen en hoopte, tegen beter weten in, dat ik de volgende koopavond misschien ook wel naar de stad mocht. Veel avonturen had ik dus nog niet beleefd toen ik daar in de auto zat in een land wat verder weg ligt dan Duitsland en op weg was naar een vluchtelingenkamp.

Er was ons verteld dat de mensen in het vluchtelingenkamp wisten dat we zouden komen en dat ze waarschijnlijk al stonden te wachten als we aan kwamen. Iedere maand ging er een groepje van 3 a 4 mensen als wij, reikibehandelaars, naar het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Die groep ging dan ook naar de stad die bedekt werd door de donkere zware deken en bezochten de verschillende vluchtelingenkampen in de omtrek om de mensen die daar verbleven een reikibehandeling te geven als men dat wilde. Er werd steeds gretig gebruik van gemaakt was ons verteld. Ik was gespannen en enorm nerveus.

Het vluchtelingenkamp zag er uit als een zwaar verwaarloosde woonwijk. Het stond vol met dezelfde gebouwen en in ieder huis verbleven minimaal 3 tot 4 gezinnen. Gewoonlijk zou er 1 gezin wonen. Er was geen elektriciteit en het was koud, ijskoud. We werden naar één van de gebouwen gereden en we gingen een soort huis in. Er was geen kachel waardoor het binnen net zo koud was als buiten.

Er waren al verschillende mensen bij ons geweest toen er een hele oude mevrouw naar binnen werd geholpen. Ze kon niet zelfstandig lopen. Aangezien ik net klaar was met iemand werd de oudere dame voor mij op een stoel gezet. Er liepen tranen over de wangen van de oudere dame. Het waren geen tranen van verdriet maar van de kou en de ouderdom heb ik mezelf altijd voorgehouden. Ik probeerde de tranen met mijn handen weg te vegen en toen voelde ik hoe koud ze was. De oudere mevrouw keek mij niet aan en vertoonde verder geen emotie of zocht geen oogcontact. Heel voorzichtig plaatste ik mijn handen op haar schouders om haar reiki te gaan geven. Ik concentreerde me zo goed mogelijk maar hoe ik mijn best ook deed ik voelde absoluut niets in mijn handen. Gewoonlijk voelde ik duidelijk de energie door mijn handen lopen, werd het heel warm onder mijn handen maar er gebeurde helemaal niets. Ik probeerde de energie met mijn gedachte haar lichaam in te duwen. Visueel kon ik het allemaal bedenken maar het hielp niet.

Wie dacht ik wel niet dat ik was om even naar dat land wat verder ligt dan Duitsland te komen met mijn bijna nul aan levenservaring. Te bedenken dat ik daar wel eens mensen kon gaan helpen die helemaal niets meer hadden. Die in een oorlog de vreselijkste dingen hadden meegemaakt. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment compleet verdwenen en ik wilde niet meer verder gaan maar naar huis. Ik was compleet gedesillusioneerd en het vertrouwen in de reiki was verdwenen. De twee dames met wie ik deze week in het land wat verder weg dan Duitsland ligt verbleef probeerden mij te bedaren. Waarom zou deze oudere mevrouw zich helemaal naar ons laten brengen als ze er niets aan zou hebben ? De tolk had ons al verteld dat ze er steeds was als er reikibehandelaars naar het vluchtelingenkamp kwamen. Waarom zou ze helemaal naar ons toe komen als ze er niets aan had ? Ik kon er geen antwoord op geven.   

Nadat ik wat bedaard was heb ik nog reiki aan andere mensen gegeven. De energie voelde ik toen wel. Waarom ik de energie niet voelde bij de oudere dame weet ik niet, dat vraag ik me nog steeds af. Ik weet wel dat ik daar in dat vluchtelingenkamp in het land wat verder weg ligt dan Duitsland ineens weer met beide benen op de grond stond. Daar op dat moment is er iets met mij gebeurt wat ik nog steeds niet kan omschrijven. Ik weet dat ik toen veranderd ben, dat ik toen gegroeid ben als mens. Ik zal de oudere mevrouw mijn leven lang met mij mee dragen. Het was een zeer bijzondere ervaring.

     

 

Dakloos

Toen ik terug gereden kwam met mijn collega, na een informatieavond over omgang met verstandelijk beperkte mensen en/of mensen met psychische problemen op de werkvloer, was ik moe. Na een hele dag werken en ook nog een informatieavond erachteraan vond ik het wel genoeg geweest. Ik bracht mijn collega terug naar de parkeerplaats waar vandaan we aan het poolen waren. Toen ik het parkeerterrein op reed zag ik gelijk een man zitten bij de bushalte. Op zich is dat niet zo vreemd. Maar deze man zat op de grond en wilde net een pannetje op een gaspitje zetten om wat eten warm te maken zo te zien. Hij zat duidelijk niet op de bus te wachten. Dat op zich is ook nog niet schokkend. Maar wat mij triggerden was dat er ook een hond bij was. Een man, in een bushalte, zittend op de grond, tassen en een fiets met een hond. Ik vergeet te vertellen dat het baggerweer was. Regen en zware wind. Ik zag hem zijn hond eten geven om daarna voor hemzelf eten te gaan opwarmen op het gasbrandertje. De man was op fietsvakantie of hij was dakloos en onderweg.

Had de man daar alleen gezeten zonder hond had ik er waarschijnlijk niet heen gelopen maar nu deed ik dat wel. Hij keek mij wat vreemd aan toen ik vroeg of hij op vakantie was met de fiets of dat hij dakloos was. Ik vertelde hem dat mijn werk met honden te maken had en dat brak het ijs een beetje. Hij bleek dakloos te zijn en ging even wat eten om daarna weer verder te gaan met de fiets en hond. Hij verbleef gewoonlijk in Amsterdam. Zijn moeder woonde in Eindhoven en daar was hij geweest omdat zijn hond, Emma, naar de dierenarts moest en zijn moeder betaalde de dierenartskosten voor Emma. Van Eindhoven op de fiets onderweg naar Amsterdam met een hond. Ik dacht geen seconde aan hoe het voor die man zou zijn maar wel hoe het voor Emma was. De man vertelde dat hij nog door wilde fietsen naar Vianen. Daar was een brug over het water en daaronder kon hij slapen. Dat was een plek die hij kende en waar hij en Emma al vaker hadden geslapen.

Het was baggerweer en het was nog een heel eind fietsen naar die brug in Vianen en voor ik het wist stelde ik de man voor om hem, zijn fiets en Emma naar Vianen te brengen onder die brug. Hij was duidelijk blij en greep het aanbod met beide handen aan. Binnen 5 min was alles weer ingepakt en lag de fiets met tassen achterin de auto. Emma en de man zaten voorin. Mijn hersenen stonden amper stil terwijl ik de man en Emma naar Vianen bracht. Onderweg kreeg ik allerlei verhalen te horen en vertelde hij me dat Emma en hij al een jaar of 7 samen op straat leefden. Emma was zijn alles.

Het idee deze man met zijn hond onder een brug af te zetten vond ik zo’n bizar idee dat ik hem voorstelde om een hotel te betalen voor die nacht. Dan kon hij lekker warm en droog slapen en de volgende dag door fietsen, helemaal uitgerust. Ook Emma kon dan heerlijk warm liggen. Maar de man vertelde dat er geen honden mee het hotel in mochten. Er was geen andere oplossing dan de man en zijn hond onder de brug afzetten.

Het was even zoeken in Vianen waar we met de auto heen moesten want de man wist alleen de fietsroute naar die brug toe. Uiteindelijk hebben we het gevonden en in het donker hebben de man en ik zijn fiets en tassen uit de auto gehaald terwijl Emma al rond liep te snuffelen overal. Ik had nog vijf euro in mijn tas zitten en die heb ik de man gegeven. Voor hem kon ik verder niets doen maar als hij ooit hulp nodig had met Emma mocht hij mij bellen. Ik gaf hem mijn tel nummer en had hem verteld waar mijn werk was. Ik gaf hem een hand, riep gedag naar Emma en stapte weer in mijn auto om naar mijn heerlijke warme huis en bed te gaan.

Toen ik wegreed in de auto met harde regen op de ramen begon ik vreselijk te trillen en begon als een gek te huilen. What the hell was er allemaal gebeurt het laatste uur ? Ik had een vreemde man met zijn hond en zijn hele hebben en houwen, wat in een paar tasjes paste, naar een plek gebracht onder een brug. De man was dakloos en hij ging onder een brug slapen, in de wind en regen. Ik was overstuur en dat is nog zacht uitgedrukt. Het was noodzakelijk om iemand te bellen om rustig te worden en mijn verhaal te doen want ik moest het kwijt aan iemand, wie dan ook. Gelukkig werd ik door de persoon die ik als eerste belde niet voor gek verklaard. Dat zou later nog vele malen wel gebeuren namelijk. Het was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten !!

Maanden later stond de man aan de deur bij mijn werk. Hij vertelde dat Emma was geopereerd. Ze had tumoren bij haar melkklieren en die waren weggehaald. Emma kon nu niet mee de straat op want dat zou niet best zijn voor het herstel. Hij vroeg mij of ik Emma op wilde vangen voor een paar weken. Dat heb ik gedaan. Emma is twee weken bij mij in huis geweest. De man belde steeds even op om te vragen hoe het ging. Wanneer hij langs zou komen om haar te halen wist ik niet maar hij wist waar ik werkten en dan zou hij daarheen komen. Na een paar weken stond hij dus weer op de stoep om Emma te halen. Ik had het er erg moeilijk mee om Emma mee te geven maar ik wist dat dit het leven was wat ze gewend was. Emma en de man zijn vertrokken op de fiets en ik heb ze daarna nooit meer gezien. Ik hoop dat het ze goed gaat !!

  

Reiki en geloven in jezelf

Jaren lang ben ik depressief geweest. Ik heb bijna alle medicijnen en therapieën wel gehad en gedaan en toen kwam ik in aanraking met Reiki. Als je niet meer weet wat je moet doen ga je als mens andere dingen zoeken. Ik in ieder geval wel. Ik vond in de buurt een reikibehandelaar en ging daar trouw iedere week heen. Ik voelde er niet veel van als ik "het" kreeg maar de reikibehandelaar ging steeds enorm geeuwen als ik behandeld werd. Dat vond ik altijd wel grappig eigenlijk. Omdat het mij beviel, vraag me niet precies waarom want ik heb geen idee, ben ik zelf ook een reikicursus gaan doen. Iedereen kan het in principe leren. Reiki is het doorgeven van energie. De levensenergie die de monniken in die verre landen “Chi” noemen. Je geeft geen energie van jezelf weg maar je geeft de energie door. Als ik op tv zie wat die monniken in die verre landen allemaal aan kunnen en kunnen doorstaan door die Chi dan wil ik daar wel veel van hebben en/of aan mensen door geven natuurlijk.

 

Wat ik van mijn eerste cursusweekend nog kan herinneren is dat de reikimaster een ritueel bij mij deed en dat ik dacht; wat is dit voor hocus pocus, dat kan toch nooit werken! Maar goed, het hoorde er nu eenmaal bij. Op die manier werd je “open gezet” voor de energie. Ik merkte niets van dat open zetten eigenlijk. Toen ik reiki 1 gedaan had (er zijn er in totaal 3) vond ik wel dat ik genoeg had en wilde niet verder met reiki 2 want ik was redelijk teleurgesteld. Ik voelde niets eigenlijk als ik mezelf reiki gaf en als ik het idee heb dat iets niet werkt dan hou ik het al snel voor gezien over het algemeen. Een aantal jaren later kwam ik weer in aanraking met reiki en besloot toen toch voor reiki 2 te gaan. Wederom geen idee waarom. Weer een weekend en weer van die vreemde rituelen. Een reikimaster die op of over je hoofd blaast en nog meer van die fratsen. Ik voelde me steeds lichtelijk voor paal zitten in de groep mensen. Nodig was het niet want iedereen kwam aan de beurt voor dit ritueel.

Toen ik tijdens dat weekend mijn moeder op afstand ging behandelen gebeurde er toch wel gekke dingen. Met reiki 2 kun je mensen op afstand reiki sturen. Je hoeft dus niet je handen op iemand te leggen maar je kunt het sturen, gewoon door de lucht door je op die persoon te concentreren. Mijn moeder wist dat ze om 4 uur op de bank moest gaan zitten en dat ik haar dan, van kilometers verder weg, reiki zou gaan sturen. Mijn moeder had toen geen idee wat reiki precies was. Die “geloofde” toen in Jomanda met de blauwe jurk. Wat Jomanda deed was niet eng namelijk. Iedere week zette mijn moeder een flesje water voor de radio als Jomanda op de radio was en dan werd het water ingestraald. Mijn moeder gebruikte dat water werkelijk overal voor. Het ingestraalde water zal vast veel goeds hebben gedaan. Gelukkig wilde mijn moeder zich toch opofferen als proefkonijn en zat klaar op de bank zoals afgesproken om 4 uur. Toen ik, kilometers verder weg klaar ging zitten om mijn moeder reiki te sturen had ik niet het idee dat wat ik ging doen enig nut of effect zou hebben. Het was lastig mij te concentreren want ik vond het vooral heel gek. Toch voelde ik tijdens het sturen van de reiki wat dingen in mijn handen en werd ik duizelig. Misschien door mijn gestress dat ik het wel niet goed zou doen bedacht ik me. Toen ik een half uur na mijn reikibehandeling op afstand mijn moeder belde en vertelde dat ik duizelig was geworden vertelde ze mij dat ze de afgelopen dagen duizelig was geweest. Dat ze daar last van had gehad wist ik dus niet. Ik viel van mijn stoel van verbazing want ik had die duizeligheid gevoeld. Ik heb geen idee meer wat mijn moeder verder had ervaren tijdens mijn reiki op afstand behandeling maar het was voor mij wel een bewijs dat reiki dus echt wel wat doet, al zat ik er niet op te wachten om allerlei dingen van andere mensen te gaan voelen als ik iemand reiki geven zou.

Vanaf dat moment ben ik vaker mensen en dieren reiki gaan geven en begon ik steeds vaker de energie in mijn handen te voelen en ben ik door de reiki begonnen aan mijn reis naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland om mensen te gaan ondersteunen.

In dat land waar een vreselijke oorlog had gewoed. In dat land wat 50 jaar terug in de tijd was gegooid door die oorlog. Waar mensen jaren na de oorlog nog steeds in vluchtelingen kampen woonden en er geen huis meer was om in te wonen. Geen vader of broer meer om mee te helpen iets nieuws op te bouwen. Door de reiki ging ik naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland. In de reiki energie geloven deed ik al en wilde die energie graag doorgeven. Het geloven in mijzelf was en is een ander verhaal. In het land wat verder weg ligt dan Duitsland kwam ik mezelf tegen, en hard ook ! 

 

De stad die voelde als een donkere zware deken

Voor het eerst in mijn leven was ik alleen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Alleen, maar dan samen met twee dames die ik nog niet kenden. Een week lang langs vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang huizen en een weeshuis. De busreis van het vliegveld naar ons logeerhuis duurde ongeveer vier uur. Snelwegen waren hier niet en de wegen die er waren konden niet echt fatsoenlijk genoemd worden. De mensen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland kunnen ook absoluut niet autorijden. Op de smalle slechte wegen haalden men de idiootste kapriolen uit om elkaar voorbij te komen. Het was echt levensgevaarlijk. Ik ben in mijn leven ook autorijinstructeur geweest, officieel nog steeds en ik had leerlingen in de auto gehad die na twee lessen al beter reden dan deze idioten.  

De reis naar de stad waar we heen ging duurde lang. Ik zag een land met een prachtige natuur maar waar mensen geen respect hadden voor deze natuur. Ik zag een land wat bedekt was onder afval en puin. Langs de prachtige oevers van razende rivieren zag ik oude koelkasten en auto’s liggen. Weggegooid, gedumpt of het stukjes papier waren. De huizen waren niet als de huizen in ons eigen landje. Als plattelandsmeid was ik niet veel gewend en ik viel van de ene verbazing in de andere tijdens het naar buiten kijken door het busraam. Het was of ik terug was gegaan in de tijd. Misschien was dat het effect van Lalaland, terug in de tijd ?

De stad waar we naartoe reden lag in een soort dal, tussen de bergen. Vanuit de bus kwam de stad dichterbij. Het was een stad die grijs en grauw was. Een stad met een enorme fabriek langs de toegangsweg. Een fabriek die ik de rest van mijn leven de kerncentrale zal blijven noemen. Er lagen allerlei grote pijpen boven de grond over het terrein van deze kerncentrale. Het was duidelijk te zien dat deze pijpen niet nieuw waren en vreselijk gehavend. Op verschillende plaatsen kwam er constant stoom, rook, uit de pijpen. De lekkages waren op vele plekken zichtbaar. Blijkbaar was dat normaal want ik zag niemand rond rennen in paniek of proberen de gaten dicht te krijgen. Die stoom zou dan waarschijnlijk niet veel kwaad kunnen bedacht ik me.

Door de stad rijdend zag ik overal gaten in de huizen en in de grote grijze flatgebouwen. Wat zag alles er vreselijk somber uit. Ken je dat gevoel dat je langs iemand loopt of naast iemand staat en dat je daar een ietwat naar, donker gevoel van krijgt ? Zo’n donker en naar gevoel kreeg ik van het zien en voelen van deze stad. Gaten in de grijze huizen en flatgebouwen die ik ook al had gezien in de grote stad bij het vliegveld waar we vandaan waren gekomen. De gaten die duidelijk lieten zien dat de oorlog niet zo heel lang voorbij was. Dat men nergens veilig was geweest. Vanuit de bergen om de stad heen kon men makkelijk alles raak schieten namelijk en dat was zichtbaar ook gedaan.

Toen we op ons logeeradres aankwamen zag ik Barry. Ik werd in één klap verliefd op Barry. Barry was een enorme lieve leuke geweldige hond die naast ons logeeradres woonden. Barry leefde aan een ketting van nog geen 2 meter. Hij had een kapot hondenhok en een bak met wat water waar hij bijna niet bij kon. Barry was een geweldige hond en had geweldige baasjes. Barry zijn baasjes hadden namelijk geiten. Die geiten moesten iedere dag wandelen met de baasjes. Dan wandelden ze de berg op die achter het huis lag. Het baasje van Barry was als een herder met schapen. De geiten kenden de weg en wandelden iedere dag naar de top van de berg met het baasje EN Barry erachteraan. Barry was een hond waar ik direct van hield. Barry moest mij de les gaan leren om los te laten. Barry moest mij gaan leren dat je niet alles kunt redden wat je redden wilt omdat er teveel is om te redden.

De eerste nacht heb ik niet veel geslapen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. In een stad die zo grauw en grijs was dat je de negativiteit voelde in je lichaam. De stad die in tegenstelling tot Lalaland geen licht liet zien en voelen maar die als een donkere zware deken over je heen kwam. Een deken waar je je zo snel mogelijk onder vandaan wilde worstelen. Wat zou de volgende dag gaan brengen. Het was een onrustige eerste nacht.  

Lalaland

Toen het vliegtuig los kwam van de grond wist ik dat dit mijn leven totaal ging veranderen. Ik had nog geen idee waarom of waarvoor dat zou gebeuren maar ik wist het gewoon. De eerste keer de lucht in met een vliegtuig als plattelands meid. Nooit eerder gevlogen en nooit eerder een reis gemaakt naar een land wat verder weg ligt dan Duitsland. Ik was 32, had geen baan omdat ik al jaren depressief was en als ik al 10 min met de auto weg moest kreeg ik al heimwee. Ik zat in een relatie waarvan ik wist dat ik daar niet in wilde blijven en was op zoek, maar had geen idee waarnaar. Het was mijn eerste keer alleen op reis. Nou ja, helemaal alleen was ik ook weer niet. Er waren twee mensen bij me, maar die kende ik (nog) niet. Die had ik die ochtend op het vliegveld voor het eerst ontmoet. We gingen voor dezelfde missie naar dit land wat verder weg ligt dan Duitsland.

Het opstijgen was een geweldige ervaring, dat gevoel in je maag, de kriebels in je buik. Eenmaal in de lucht bedacht ik me dat ik toch liever op de grond stond. Ik zat langs het raam en keek op de vleugel van het vliegtuig. De schroefjes die erin zaten en die ik zag zitten zouden die stevig genoeg zijn vroeg ik me af. Ik vond het niks maar kon niets anders dan blijven zitten en proberen te genieten van de eerste vlucht in mijn leven. Toen wist ik nog niet dat er later meerdere vluchten zouden komen naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland. En al die keren die zouden volgen zou ik er met een heel naar en vervelend gevoel heen gaan, maar ik kon niet anders..ik moest...dit was waarom ik geboren was.

Naast mij in het vliegtuig zat een moeder en een kindje. Ze kwamen uit een land waar ik de naam mij niet meer van kan herinneren. Wat ik wel weet is dat ze Engels spraken. We vlogen boven de wolken en het uitzicht was fenomenaal. Nooit eerder had ik zulke mooie wolken gezien. De lucht was fel blauw en die wolken waren zo mooi dat het uit een sprookje leek te komen. Het kleine meisje en haar moeder zaten te praten over de wolken en ik hoorde het meisje "LalaLand" zeggen. Toen ik vroeg wat ze daarmee bedoelde wees ze op de wolken. Daar buiten, die wolken, dat was Lalaland vertelde ze mij. Het uitzicht door dat kleine vleigtuigraampje werd nog mooier door deze benaming. Lalaland, daar vlogen we doorheen. In Lalaland was alles prachtig en mooi en leefde men lang en gelukkig. Onderweg naar dat land ,wat verder weg ligt dan Duitsland, met een vliegtuig waar ik voor het eerst van mijn leven in zat ontdekte ik Lalaland.

Als ik toen had geweten wat voor impact deze reis op mijn verder leven zou hebben gehad ,had ik de vlucht niet durven maken. God zei dank wist ik dat toen nog niet en kan ik nu terugkijken op enorme verrijking van mijn leven door die reis naar dat land wat verder weg ligt dan Duitsland.