Dakloos

Toen ik terug gereden kwam met mijn collega, na een informatieavond over omgang met verstandelijk beperkte mensen en/of mensen met psychische problemen op de werkvloer, was ik moe. Na een hele dag werken en ook nog een informatieavond erachteraan vond ik het wel genoeg geweest. Ik bracht mijn collega terug naar de parkeerplaats waar vandaan we aan het poolen waren. Toen ik het parkeerterrein op reed zag ik gelijk een man zitten bij de bushalte. Op zich is dat niet zo vreemd. Maar deze man zat op de grond en wilde net een pannetje op een gaspitje zetten om wat eten warm te maken zo te zien. Hij zat duidelijk niet op de bus te wachten. Dat op zich is ook nog niet schokkend. Maar wat mij triggerden was dat er ook een hond bij was. Een man, in een bushalte, zittend op de grond, tassen en een fiets met een hond. Ik vergeet te vertellen dat het baggerweer was. Regen en zware wind. Ik zag hem zijn hond eten geven om daarna voor hemzelf eten te gaan opwarmen op het gasbrandertje. De man was op fietsvakantie of hij was dakloos en onderweg.

Had de man daar alleen gezeten zonder hond had ik er waarschijnlijk niet heen gelopen maar nu deed ik dat wel. Hij keek mij wat vreemd aan toen ik vroeg of hij op vakantie was met de fiets of dat hij dakloos was. Ik vertelde hem dat mijn werk met honden te maken had en dat brak het ijs een beetje. Hij bleek dakloos te zijn en ging even wat eten om daarna weer verder te gaan met de fiets en hond. Hij verbleef gewoonlijk in Amsterdam. Zijn moeder woonde in Eindhoven en daar was hij geweest omdat zijn hond, Emma, naar de dierenarts moest en zijn moeder betaalde de dierenartskosten voor Emma. Van Eindhoven op de fiets onderweg naar Amsterdam met een hond. Ik dacht geen seconde aan hoe het voor die man zou zijn maar wel hoe het voor Emma was. De man vertelde dat hij nog door wilde fietsen naar Vianen. Daar was een brug over het water en daaronder kon hij slapen. Dat was een plek die hij kende en waar hij en Emma al vaker hadden geslapen.

Het was baggerweer en het was nog een heel eind fietsen naar die brug in Vianen en voor ik het wist stelde ik de man voor om hem, zijn fiets en Emma naar Vianen te brengen onder die brug. Hij was duidelijk blij en greep het aanbod met beide handen aan. Binnen 5 min was alles weer ingepakt en lag de fiets met tassen achterin de auto. Emma en de man zaten voorin. Mijn hersenen stonden amper stil terwijl ik de man en Emma naar Vianen bracht. Onderweg kreeg ik allerlei verhalen te horen en vertelde hij me dat Emma en hij al een jaar of 7 samen op straat leefden. Emma was zijn alles.

Het idee deze man met zijn hond onder een brug af te zetten vond ik zo’n bizar idee dat ik hem voorstelde om een hotel te betalen voor die nacht. Dan kon hij lekker warm en droog slapen en de volgende dag door fietsen, helemaal uitgerust. Ook Emma kon dan heerlijk warm liggen. Maar de man vertelde dat er geen honden mee het hotel in mochten. Er was geen andere oplossing dan de man en zijn hond onder de brug afzetten.

Het was even zoeken in Vianen waar we met de auto heen moesten want de man wist alleen de fietsroute naar die brug toe. Uiteindelijk hebben we het gevonden en in het donker hebben de man en ik zijn fiets en tassen uit de auto gehaald terwijl Emma al rond liep te snuffelen overal. Ik had nog vijf euro in mijn tas zitten en die heb ik de man gegeven. Voor hem kon ik verder niets doen maar als hij ooit hulp nodig had met Emma mocht hij mij bellen. Ik gaf hem mijn tel nummer en had hem verteld waar mijn werk was. Ik gaf hem een hand, riep gedag naar Emma en stapte weer in mijn auto om naar mijn heerlijke warme huis en bed te gaan.

Toen ik wegreed in de auto met harde regen op de ramen begon ik vreselijk te trillen en begon als een gek te huilen. What the hell was er allemaal gebeurt het laatste uur ? Ik had een vreemde man met zijn hond en zijn hele hebben en houwen, wat in een paar tasjes paste, naar een plek gebracht onder een brug. De man was dakloos en hij ging onder een brug slapen, in de wind en regen. Ik was overstuur en dat is nog zacht uitgedrukt. Het was noodzakelijk om iemand te bellen om rustig te worden en mijn verhaal te doen want ik moest het kwijt aan iemand, wie dan ook. Gelukkig werd ik door de persoon die ik als eerste belde niet voor gek verklaard. Dat zou later nog vele malen wel gebeuren namelijk. Het was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten !!

Maanden later stond de man aan de deur bij mijn werk. Hij vertelde dat Emma was geopereerd. Ze had tumoren bij haar melkklieren en die waren weggehaald. Emma kon nu niet mee de straat op want dat zou niet best zijn voor het herstel. Hij vroeg mij of ik Emma op wilde vangen voor een paar weken. Dat heb ik gedaan. Emma is twee weken bij mij in huis geweest. De man belde steeds even op om te vragen hoe het ging. Wanneer hij langs zou komen om haar te halen wist ik niet maar hij wist waar ik werkten en dan zou hij daarheen komen. Na een paar weken stond hij dus weer op de stoep om Emma te halen. Ik had het er erg moeilijk mee om Emma mee te geven maar ik wist dat dit het leven was wat ze gewend was. Emma en de man zijn vertrokken op de fiets en ik heb ze daarna nooit meer gezien. Ik hoop dat het ze goed gaat !!