Bloggen schrijven

Toen ik vorige week begon met bloggen had ik niet verwacht dat het zo’n invloed zou hebben op mijn dagelijks leven. Ik ben de hele dag aan het nadenken waar ik allemaal over kan schrijven en dan vooral hoe ik het zo goed mogelijk neer kan typen zodat mensen het fijn vinden om te lezen en mijn verhaal overkomt zoals ik het beleefd heb. Mijn Nederlands is niet helemaal je van het en hele moeilijke woorden ken ik niet, dus ik moet het met de woorden doen die ik wel ken en dat is dus wat beperkt. Ik ben altijd wel goed geweest in dingen uitleggen aan mensen, maar op papier is dat toch een stuk lastiger. Als autorijinstructeur kreeg ik de meest slechte leerlingen. Ik werkte met nog 9 instructeurs, allemaal mannen. Als er leerlingen waren die niet zo vlot waren met het autorijden werden ze bij mij ingepland. Richting aanwijzer aan naar links en rechtsaf slaan was geen uitzondering bij dit soort leerlingen. Als er iemand een grote mond had en dacht al te weten hoe je auto moest rijden dan liet ik zo’n leerling naar bepaalde wegen rijden waar ze de mist in zouden gaan. Dan stampte ik keihard op de rem als er iets fout ging zodat ze met hun neus bijna op het stuur zaten. Ze schrokken zich dan allemaal altijd rot en dan lag ik krom van het lachen.    

Gedurende de dag denk ik dus regelmatig na over wat ik zal gaan gebruiken om een blog van te maken.  Ga ik schrijven over mijn 7 jaar in het land wat verder weg ligt dan Duitsland of misschien over mijn 7 honden en 4 katten die ik in huis heb en allemaal een eigen verhaal hebben. Misschien kan ik schrijven over mijn tatoeages en piercings. Hoe mijn moeder bij de eerste piercing helemaal uit haar stekker ging. Ik kan het ook gaan hebben over mijn vrijwilligerswerk. Dat ik 1x in de 2 weken een enorme lieve geweldige jonge meid een dag in het weekend bij me heb. Dat die lieve meid verstandelijk beperkt is, PDD-NOS heeft en psychische trauma’s. Ik kan ook vertellen over mijn vele baantjes. Ik heb werkelijk al van alles gedaan. Van serveerster tot koekjes inpakster achter zo’n vreselijke lopende band met een netje over je hoofd heen. Dat heb ik trouwens maar twee weken volgehouden want als je niet gek was dan werd je het wel van dat werk. Koekjes die in razend tempo voorbij komen evenals bakjes waar die koekjes in moeten. En dan moet je sneller als het licht die koekjes in de bakjes frotten. Wat een werk was dat zeg. Ieder zijn of haar vak maar de mijne was dat in geen geval. Ik kan vertellen over de vele relaties die ik heb gehad. Over de bijzondere mannen die ik in mijn leven voorbij heb zien komen. De dates die ik gehad heb met mannen waar ik via datingsites in contact mee kwam. Leuke lieve mannen en met sommige heb ik zelfs nog steeds contact en zijn vrienden geworden. Ook mannen die ik zo snel mogelijk wilde vergeten. Over het werk wat ik nu doe kan ik ook veel verhalen schrijven. De keus die ik moet maken of een dier mag blijven leven of niet. Dat het voelt alsof je dan voor God speelt en dat het vreselijk is om zo’n keus te moeten maken. Dat je met mensen te maken krijgt die werkelijk geen idee hebben over wat het is om een huisdier te hebben maar vinden dat ze ervaring hebben. Sommige van dit soort mensen zou ik nog geen wc rol toevertrouwen.

Sinds ik bloggen schrijf is het een stuk drukker in mijn hoofd…Maar het schrijven geeft ook weer een prettig gevoel en is als een soort therapie. Oeh ja, therapie..daar kan ik ook nog vele verhalen over schrijven en over muziek en dat ik 15 keer verhuisd ben en steeds opnieuw ben begonnen en en en....