Spelen voor God

De titel, spelen voor God, kan verschillende kanten op.  Spelen voor God, als in een kerk gaan staan en een toneelstuk of instrument spelen bijvoorbeeld. Dat is niet wat ik bedoel. Voor God spelen zoals ik het bedoel, is doen alsof je God bent. Dat je beslist over bepaalde zaken in het leven. En dan bedoel ik beslissen over leven of dood.

Voorop gesteld: zelf geloof ik niet in God. Ik geloof niet in de God waar miljoenen mensen voor in de kerk zitten. Waar oorlogen voor worden gevoerd en mensen voor worden vermoord omdat ze volgens een bepaald geloof nergens bij horen. Ik geloof in een energie, in moeder aarde of in hoe het ook genoemd wordt of kan worden. Ik geloof in gelijkheid voor iedereen. Moeder aarde doet niet aan oordelen en veroordelen van mensen die anders zijn, doen of denken. Dat waardeer ik zo aan moeder aarde.

Om mijn verhaal duidelijk te maken spreek ik over God zodat iedereen weet wat ik bedoel. Ik heb al vele malen voor God gespeeld en ik vond het afschuwelijk. Stel dat er echt één zou bestaan dan heeft hij echt de vreselijkste klote baan die je maar bedenken kan volgens mij.

Al ruim 12 jaar loop ik rond in de dierenwelzijnswereld. Eerst 7 jaar gewerkt met en voor zwerfhonden in Bosnië. Nu alweer ruim 5 jaar in het de opvang voor dieren in Nederland. In die 12 jaar heb ik al vele malen voor God gespeeld en beslist over  leven of dood van dieren. Als je de leiding hebt over een stichting of een asiel moet je keuzes kunnen maken. Moet je keuzes durven maken, hoe moeilijk ook. Ik kan dat. Kiezen voor de dood. Soms is de dood namelijk beter dan een levenslange gevangenschap. Soms is de dood beter dan een leven waarin er met je gesold wordt. 

Dat spelen voor God kan ik goed. Dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Ik vind het afschuwelijk. Hoe weet ik nou wanneer het tijd is vragen mensen zich  misschien af. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet 100% weet. Op de momenten dat ik deze moeilijke keuzes moet maken volg ik mijn intuïtie. Dat kunnen veel mensen niet. Ik kan dat wel. 

Makkelijk is het niet. De nachten die ik er wakker van lig zijn niet te tellen. De nachtmerries die ik er van heb gehad en nog heb zijn niet te tellen. De vreselijkste gedachten over mijzelf. De grootste twijfels over mijn kunnen. Toch maak ik die keuzes en sta ik achter iedere keus die ik tot nu toe heb gemaakt. De keus om voor God te spelen en te bepalen over het leven van een dier. 

Ik heb regelmatig moeten besluiten om dieren in te laten slapen, zelfs gezonde jonge dieren. De meeste dieren waarvoor ik heb beslist dat ze dood moesten waren in Bosnië. Dat waren de 7 moeilijkste jaren van mijn leven. De laatste 5 jaar heb ik gelukkig minder vaak voor God hoeven te spelen maar het komt wel degelijk voor. Ik ben goed in mijn werk en in spelen voor God dus er zullen er nog meer volgen ben ik bang. De dood is soms beter dan het leven daar ben ik van overtuigd.