Toen ik 23 was had ik al last van depressiviteit. Ik werkte
hard en had een prima sociaal leven. Toch voelde ik me ongelukkig hoe ik mijn best ook deed. Nadat ik al een poos therapie had gevolgd besloot ik dat ik niet
verder wilde met leven. Het kwam op als poepen zal ik maar zeggen en toch ook
weer niet. Als je in therapie gaat of komt dan is het eerste wat je krijgt
medicijnen ! Je wordt volgestouwd met allerlei soorten pillen. Het liefst
degene waar je compleet suf van wordt en zo murf dat je helemaal niets meer voelt
of waarneemt. Antidepressiva, inslapers, doorslapers en noem het allemaal maar
op. Ik was medicijnen op gaan sparen…
Ik was niet aan het plannen geweest ofzo. Ik spaarde gewoon
de pillen op die ik niet nodig had, of niet wilde slikken en verder was ik niet
bewust met de dood bezig eigenlijk. Dat klinkt dubbel maar toch was het zo. Tot
op die avond dat ik besloot dat ik niet verder wilde leven en dat het genoeg
was geweest. Ik zocht al mijn pillen bij elkaar en pakte een fles drank. Ik
wist dat je niet zomaar dood gaat aan medicijnen en dat je er dan echt heel
veel moet slikken. Ik was ervan overtuigd dat ik genoeg pillen had opgespaard
en dat die mij eindelijk rust zouden gaan geven. Ik herinner me nog dat ik huilend en kokhalzend al die pillen met alcohol naar binnen werkten. Nadat ik alles op had ben ik op mijn bed gaan liggen en toen was het voor mij klaar…..Ik zou rust hebben…
“Ze moet naar het ziekenhuis” hoorde ik iemand zeggen, haar maag moet leeg gepompt worden. Ik deed mijn ogen open en zag mijn dokter boven mij hangen. Er liep nog iemand in mijn huis maar ik wist niet wie dat was. Ik lag op de bank in de huiskamer. Hoe kon dat ? Ik hoorde boven op bed te liggen en niet meer in leven te zijn en wat deed mijn dokter gvd bij mij in huis. Ik wil niet naar het ziekenhuis, hoorde ik mezelf zeggen. Ga weg, ik wil niet meer. De dokter gaf niet op en bleef maar tegen mij praten en begon allerlei vragen te stellen. Ik kwam er op die manier achter dat het 2 dagen later was nadat ik op bed was gaan liggen en dacht klaar te zijn met dit klote leven.
Het is me dus niet gelukt om dood te gaan, toen niet in
ieder geval. Toen ik op bed was gaan liggen nadat ik de pillen en drank had
ingenomen blijk ik naar een ex vriendje te hebben gebeld. Het was zo warrig dat
hij er niets van begreep en het had gelaten voor wat het was. Maar toen hij een
dag daarna terug ging bellen en mijn nooit meer aan de telefoon kreeg heeft hij
alarm geslagen. Uiteindelijk ben ik 2
dagen later gevonden.
Als ik in mijn leven iets doe dan lukt het eigenlijk meestal
altijd. Opleidingen, cursussen, stichtingen oprichten en voorzitten, projecten
starten. Mijzelf van het leven beroven is mij niet gelukt en dat betreur ik
regelmatig nog steeds. Ik heb een goed leven en kom helemaal niets te kort.
Toch zie ik iedere ochtend tegen de nieuwe dag op….. Ik zal geen poging meer doen om mezelf van het leven te beroven want
dat is voor mij dus niet weggelegd. Wanneer ik klaar ben met dit leven weet niemand dus tot het mijn tijd is maak ik er maar het beste van maar mijn hemel wat verlang ik naar rust ! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten