Viervoeter vrienden

Mijn honden en katten zijn mijn leven. Mensen die niet van dieren houden zullen dit niet begrijpen. Ik begrijp daarentegen niet dat er mensen zijn die niet van dieren houden. Mensen die niets om dieren geven vertrouw ik niet. Die missen in mijn ogen ergens iets. Mijn dieren zijn voor mij net zo belangrijk als kinderen voor hun moeder.

Toen ik 15 jaar geleden overspannen en depressief thuis kwam te zitten besloot ik dat ik een hondje wilde. Ik was al eerder depressief geweest en wist na al die jaren dat fulltime werken voor mij  er lange tijd niet in zou zitten en dat ik dus tijd had om voor een hondje te zorgen. Daarnaast zou het goed voor mij zijn want dan moest ik naar buiten en kwam ik onder de mensen ipv op bed te blijven hele dagen.

In eerste instantie had ik aan één hondje gedacht maar alleen is ook maar alleen dus besloot ik dat er twee mochten komen. Ik wilde ook wat kleinere hondjes want dan kon ik ze makkelijk overal mee heen nemen. Ik ging op zoek.

Toen ik langs de kennels liep zag ik allerlei verschillende pupjes. In de ene kennel zaten twee boomer pups, in de andere kennel zaten twee beagle pups en zo waren er vijf a zes kennels waar puppies in zaten. Toen ik voor de laatste kennel stond was ik om. Vier kraaloogjes keken mij aan. Achter die oogjes twee pupjes die blij omhoog tegen de kennel sprongen. Het waren broertjes werd mij verteld. Ik vond het wat vreemd want ze leken helemaal niet op elkaar. Waarschijnlijk was moeders erg populair geweest bij de reuen en waren er meerdere vaders. Hoe dan ook, ik wilde die twee kleine dotjes.

Die twee klein dotjes zijn meegegaan naar huis en nu 15 jaar later zijn ze er nog steeds. Fred en Barnie zijn mijn twee mannen. Fred is al 15 jaar eigenwijs. Loopt al 15 jaar precies de andere kant op van waar ik heen loop. Al 15 jaar schooit hij als ik zit te eten. Al 15 jaar wil hij op schoot en het liefst helemaal tegen je aan want Fred heeft het vaak koud. Al 15 jaar is Fred een eigenwijze eikel die zijn eigen ding doet en ondertussen iedereen inpalmt met zijn lekkere koppie.

Barnie is een totaal ander hondje. Barnie is een lieverd. Blijft altijd bij mij in de buurt en houdt mij dan ook heel goed in de gaten. Barnie heeft nog nooit van zijn leven geschooid. Hij hoeft niet op schoot maar Barnie ligt altijd, maar dan ook altijd, in mijn buurt. Zelden zo’n lief hondje meegemaakt als Barnie.

Fred en Barnie zijn nu, 15 jaar later, beiden slechtziend en slechthorend. Barnie gaat duidelijk achteruit met zijn gezondheid. Hij heeft steeds meer moeite om op te staan en hij heeft een zware hartruis. Fred loopt nog steeds als een kievit maar wordt wel iets magerder. Hoe lang ik nog kan en mag genieten van mijn twee viervoeter mannen weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat deze twee kleine honden mijn leven een compleet andere wending hebben gegeven 15 jaar geleden. Ze zijn voor mij al 15 jaar een reden om door te gaan. Al 15 jaar geven ze mij dagelijks een lach op mijn gezicht.

Mensen die niet van dieren houden zullen mij niet begrijpen. Maar daarentegen begrijp ik niet dat er dat soort mensen zijn !!