De stad die voelde als een donkere zware deken

Voor het eerst in mijn leven was ik alleen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Alleen, maar dan samen met twee dames die ik nog niet kenden. Een week lang langs vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang huizen en een weeshuis. De busreis van het vliegveld naar ons logeerhuis duurde ongeveer vier uur. Snelwegen waren hier niet en de wegen die er waren konden niet echt fatsoenlijk genoemd worden. De mensen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland kunnen ook absoluut niet autorijden. Op de smalle slechte wegen haalden men de idiootste kapriolen uit om elkaar voorbij te komen. Het was echt levensgevaarlijk. Ik ben in mijn leven ook autorijinstructeur geweest, officieel nog steeds en ik had leerlingen in de auto gehad die na twee lessen al beter reden dan deze idioten.  

De reis naar de stad waar we heen ging duurde lang. Ik zag een land met een prachtige natuur maar waar mensen geen respect hadden voor deze natuur. Ik zag een land wat bedekt was onder afval en puin. Langs de prachtige oevers van razende rivieren zag ik oude koelkasten en auto’s liggen. Weggegooid, gedumpt of het stukjes papier waren. De huizen waren niet als de huizen in ons eigen landje. Als plattelandsmeid was ik niet veel gewend en ik viel van de ene verbazing in de andere tijdens het naar buiten kijken door het busraam. Het was of ik terug was gegaan in de tijd. Misschien was dat het effect van Lalaland, terug in de tijd ?

De stad waar we naartoe reden lag in een soort dal, tussen de bergen. Vanuit de bus kwam de stad dichterbij. Het was een stad die grijs en grauw was. Een stad met een enorme fabriek langs de toegangsweg. Een fabriek die ik de rest van mijn leven de kerncentrale zal blijven noemen. Er lagen allerlei grote pijpen boven de grond over het terrein van deze kerncentrale. Het was duidelijk te zien dat deze pijpen niet nieuw waren en vreselijk gehavend. Op verschillende plaatsen kwam er constant stoom, rook, uit de pijpen. De lekkages waren op vele plekken zichtbaar. Blijkbaar was dat normaal want ik zag niemand rond rennen in paniek of proberen de gaten dicht te krijgen. Die stoom zou dan waarschijnlijk niet veel kwaad kunnen bedacht ik me.

Door de stad rijdend zag ik overal gaten in de huizen en in de grote grijze flatgebouwen. Wat zag alles er vreselijk somber uit. Ken je dat gevoel dat je langs iemand loopt of naast iemand staat en dat je daar een ietwat naar, donker gevoel van krijgt ? Zo’n donker en naar gevoel kreeg ik van het zien en voelen van deze stad. Gaten in de grijze huizen en flatgebouwen die ik ook al had gezien in de grote stad bij het vliegveld waar we vandaan waren gekomen. De gaten die duidelijk lieten zien dat de oorlog niet zo heel lang voorbij was. Dat men nergens veilig was geweest. Vanuit de bergen om de stad heen kon men makkelijk alles raak schieten namelijk en dat was zichtbaar ook gedaan.

Toen we op ons logeeradres aankwamen zag ik Barry. Ik werd in één klap verliefd op Barry. Barry was een enorme lieve leuke geweldige hond die naast ons logeeradres woonden. Barry leefde aan een ketting van nog geen 2 meter. Hij had een kapot hondenhok en een bak met wat water waar hij bijna niet bij kon. Barry was een geweldige hond en had geweldige baasjes. Barry zijn baasjes hadden namelijk geiten. Die geiten moesten iedere dag wandelen met de baasjes. Dan wandelden ze de berg op die achter het huis lag. Het baasje van Barry was als een herder met schapen. De geiten kenden de weg en wandelden iedere dag naar de top van de berg met het baasje EN Barry erachteraan. Barry was een hond waar ik direct van hield. Barry moest mij de les gaan leren om los te laten. Barry moest mij gaan leren dat je niet alles kunt redden wat je redden wilt omdat er teveel is om te redden.

De eerste nacht heb ik niet veel geslapen in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. In een stad die zo grauw en grijs was dat je de negativiteit voelde in je lichaam. De stad die in tegenstelling tot Lalaland geen licht liet zien en voelen maar die als een donkere zware deken over je heen kwam. Een deken waar je je zo snel mogelijk onder vandaan wilde worstelen. Wat zou de volgende dag gaan brengen. Het was een onrustige eerste nacht.