Ledikantjes

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik op verschillende plaatsen geweest om reiki te geven. Drie verschillende vluchtelingenkampen, psychiatrische opvang voor moeders en hun kinderen en ook een weeshuis heb ik bezocht.

Een groot grauw gebouw aan de rand van de stad. De stad die onder een zware deken lag. Die zware deken die je overal voelde. Het weeshuis lag iets hoger dan de hoofdweg die er vlak langs liep.

Toen we binnen kwamen waren er op zich niet heel veel kinderen. Ze waren bijna allemaal naar school. Ik kan mij van de rondleiding niet veel meer herinneren eerlijk gezegd. Ik weet zelfs niet meer of we kinderen reiki hebben gegeven. Wat ik nog wel weet is dat we op een bepaald moment in een hal liepen en er een deur open ging van een ruimte. Toen ik naar binnen keek zag ik een kale ruimte die vol stond met ledikantjes. Die ledikantjes waren niet leeg maar in ieder ledikantje stond een klein kindje. Zo groot dat ze al wel zelf wat konden staan, mits ze zich vast hielden aan het ledikantje, maar nog zo klein dat ze niet echt konden praten.

Langs de muren van die kale ruimte stonden ledikantjes. In die ledikantjes stonden allemaal kleine kindjes en die kleine kindjes hielden allemaal hun armpjes naar voren. Ook al konden ze niet praten, het was heel duidelijk wat ze wilden, wat ze vroegen. Het was hartverscheurend, zelfs voor mij.

Ik, die geen kinderen wil. Ik, d ie er niets van begrijpt wat moedergevoelens zijn. Op mijn 32^ste heb ik mij dan ook laten steriliseren. Mijn moeder was bang dat ik er spijt van zou krijgen later als ik ouder werd. Spijt heb ik er nooit van gehad. Bevestiging dat ik er goed aan heb gedaan juist wel. Het gekke is dat als ik in aanraking kom met kinderen ze mij meestal wel leuk vinden. Dat komt vast omdat ik gewoon normaal tegen die kleine spruiten doe. Geen gekke stemmetjes of gekir. Die kleintjes zien daar toch wel doorheen of je echt bent of niet.

Daar stond ik in de deuropening te kijken naar al die kindjes. Naar al die armpjes die uitgestrekt werden. Het was heel stil maar toch hoorde je de kleintjes van binnen schreeuwen…. Haal mij hier uit... Geef me liefde aub…

Mijn hart brak. We waren met drie personen en we zijn allemaal in huilen uitgebarsten. Niet in die deuropening waar de kinderen ons konden zien maar ergens op de gang. Nu, meer dan 12 jaar later, krijg ik er nog een brok van in mijn keel als ik er aan denk. Die kleintjes in die ledikantjes in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Het land wat op nog geen 2 uur vliegen van ons af ligt.  Kleine armpjes die zich uitstrekten. Wat zal er van deze kleine kindjes zijn geworden…? Ik zal het nooit weten.