Ballonnen

In het land wat verder weg ligt dan Duitsland ben ik in totaal in 3 vluchtelingenkampen geweest in de eerste week dat ik daar was. Ze waren allemaal een beetje hetzelfde. Heel veel dezelfde gebouwen op en bij elkaar waar meer mensen woonden dan eigenlijk kon. Meerdere gezinnen in een woning waar gewoonlijk maar één gezin zou wonen was normaal. Er waren vooral veel vrouwen en kinderen. Oudere mensen liepen er ook. Toen we aankwamen in één van de vluchtelingenkampen zaten er weer veel mensen te wachten. Ook hier wisten ze weer dat we zouden komen. Of ze nu voor de reiki kwamen of voor de aandacht dat weet ik niet, maar ze waren er en daar ging het om. Het waren vooral dames die zaten te wachten en allemaal rond de leeftijd van 30 a 40 jaar. Het verliep allemaal heel prettig en door onze tolk konden we wat gesprekken voeren. Ik kan mij herinneren dat er een mevrouw was waar ik een enorme binding in had, dat heb je soms wel eens. Waar we het over gehad hebben weet ik niet meer maar ik kan me herinneren dat toen ik afscheid van haar nam en haar een knuffel gaf ze mij bijna niet meer los liet.  

Toen we uiteindelijk klaar waren en iedereen die er zat reiki hadden gegeven liepen er een aantal kinderen buiten. Één van de dames die ook mee was gekomen om reiki te geven had ballonnen bij zich. Zakjes vol met ballonnen. Ze begon ze uit te delen aan de kinderen. Er kwamen steeds meer kinderen en het was een dolle boel. Wij waren al boeiend om naar te kijken, we waren mensen uit een ander land en spraken een hele andere taal, maar dat ze nu ballonnen kregen was helemaal te gek. Ze waren vrolijk en opgewekt en uit allerlei hoeken en gaten kwamen er steeds meer kinderen bij. Er waren gelukkig veel ballonnen dus iedereen kreeg minimaal één ballon.

Toen onze tolk, die ook onze chauffeur was, vertelde dat we weg moesten naar onze volgende afspraak begonnen we naar de auto te lopen. De kinderen kwamen achter ons aan. De sfeer bij de kinderen begon om te slaan toen ze doorhadden dat er geen ballonnen meer werden uitgedeeld. Ze hadden allemaal ballonnen gehad maar dat was niet genoeg vonden deze kinderen. We stapten in de auto en toen de deuren dicht gingen leek het of er een knop om ging bij deze kinderen die even daarvoor nog heel vrolijk en opgewekt waren. Toen de auto waarin we zaten zachtjes weg reed begonnen er kinderen hard op de ramen te slaan. Ze bonkten met hun vuisten op de ramen en er waren er bij die hun middelvinger omhoog staken naar ons. Het was eng, doodeng.  

We zijn weggereden en een deel van de  kinderen renden achter de auto aan. Het was duidelijk zichtbaar dat ze niet blij meer waren. We zaten allemaal compleet verbaasd en met knikkende knieën in de auto. Waar kwam dit in hemelsnaam vandaan ? Ik voelde afschuw en vanaf dat moment ben ik anders gaan kijken naar de mensen in dit land wat verder weg ligt dan Duitsland.