De dood

Ik heb een hekel aan dode mensen. Naar dode mensen kijken vind ik helemaal niets. Ik heb ooit 1 keer durven kijken bij iemand die overleden was. Ik ben me kapot geschrokken want het leek helemaal niet op de persoon die ik meer dan 20 jaar gekend had. Het was net een pop die in de kist lag. Ik heb niets met dode mensen en ik herinner mij ze liever levend.

Dat mensen dan zeggen: hij, of zij, lag er mooi bij. Dat begrijp ik niet. Dood is niet mooi om te zien. Dood is confronterend. De dood laat je zien dat het leven maar kort is en dat het ook jezelf gaat overkomen. Het leven is een spel want je hebt geen idee hoe en wanneer het eindigen zal.  De confrontatie met de dood laat niemand koud denk ik..behalve de dode zelf.

Ik heb een hekel aan dode mensen. Toch heb ik ook een mooie ervaring met de dood. Mijn opa is overleden en ik was daarbij aanwezig. Dat is iets wat ik nooit van mijn leven meer zal vergeten en wat ik niet had willen missen. Opa was 82 jaar. Een hele grote man die zich met hulp van wat tantes en mijn moeder prima redde nadat mijn oma jaren daarvoor dood was gegaan. Oma was op een vreselijke manier gestorven. Veel pijn en ik begrijp niet waarom mensen op zo’n vreselijke manier dood moeten gaan terwijl men zo een spuitje kan geven om het leven te stoppen. Maar dat is weer een ander verhaal.

Opa was in het ziekenhuis terecht gekomen omdat hij een bacterie had opgelopen in  hetzelfde ziekenhuis na een operatie. Opa was altijd sterk geweest. Hij had wel twee nieuwe heupen maar niets ernstigs. Die bacterie zorgden ervoor dat binnen een week mijn opa overleed. De bacterie vrat binnenin zijn lichaam alles op. Er was niets tegen te beginnen. Opa lag binnen no time aan allerlei slangen en apparaten maar die haalde niets meer uit. Na overleg werd besloten alles los te koppelen en te wachten tot opa zelf ging hemelen. Tot nu toe niets moois aan de dood en aan deze ervaring.

Ik had tegen mijn moeder gezegd dat als ze bij opa naast het bed zat hem niet vast moest houden. Als je iemand vast blijft houden die dood gaat duurt het langer. Dat is wat ik werkelijk geloof. Het maakt het overgaan naar de dood voor mensen moeilijker en daardoor zal het langer duren. Mijn moeder had goed naar mij geluisterd en zat naast het ziekenhuis bed van opa te waken zonder hem, haar vader, vast te houden.

Er waren nog twee zussen van mijn moeder die erg aan het huilen waren en opa constant vasthielden en tegen hem aan het praten waren. Ik stond bij het voeteneind en hielp zowel mijn opa als mijn moeder in de gaten. Mijn moeder keek soms even naar mij als één van haar zussen weer teveel aan opa zat. Opa lag alleen nog aan dat apparaat wat  aangeeft of je hart klopt of niet. Het wachten was op de bekende platte lijn over het scherm als bewijs dat het leven echt helemaal verdwenen is.

Mijn twee tantes wilde dat opa er netjes uit zou zien als hij opgebaard lag na zijn overlijden dus ze vonden dat zijn gebit netjes gepoetst moest worden. Er moest nog iets gedaan worden vonden ze maar wat dat was weet ik niet meer. De beide tantes pakten het gebit van mijn opa en liepen gezamenlijk weg. Ik weet dat ik verheugd was want dit was opa’s kans om te gaan. Mijn moeder had het ook door en leek opgelucht dat haar zussen even weg gingen.

De twee tantes waren amper de kamer uit en toen gebeurde het al. Opa was losgelaten en hij besloot om zijn kinderen en kleinkinderen los te laten en over te gaan naar daar waar we geen idee van hebben wat het is en of het bestaat.  Één ding was zeker hij ging en er verscheen een platte lijn op het apparaat wat al die tijd vast zat aan mijn opa.

Ik liep naar het hoofdeind van het bed en gaf opa een kus op zijn hoofd. Het was allemaal zo sereen en zo rustig op dat moment dat ik hem kuste. De dood was toen even niet erg en iets prachtigs. Toen de twee tantes en de rest van de familie weer binnen kwamen ben ik naar buiten gegaan. Op dat moment had ik al besloten dat ik opa niet meer hoefde te zien. Ik wilde de man herinneren die hij was en niet een enge pop in een kist die misschien wat op mijn opa leek maar hartstikke koud was en niet te vergeten hartstikke dood.

Toen iedereen afscheid had genomen in het ziekenhuis van opa ben ik weer alleen naar huis gereden in de auto. Toen ik onderweg was viel het mij ineens op dat ik aan het fluiten was. Ik was een liedje aan het fluiten. Mijn km teller in de auto gaf 80 km aan, terwijl ik op de snelweg reed. Wat was ik in hemelsnaam aan het doen ? Ik was helemaal relaxt en rustig... Ik wist dat het goed was en opa en oma weer bij elkaar waren. Opa had zijn kans waargenomen om te gaan en ik was erbij geweest en had het zien gebeuren. Wat een bijzondere belevenis en ervaring !! Dank je wel opa..waar je dan ook bent.