Wie denk ik wel niet dat ik ben !

Toen ik wakker werd was ik al zenuwachtig want vandaag ging ik voor het eerst naar een vluchtelingenkamp. Één van de vluchtelingenkampen die we deze week zouden gaan bezoeken, in het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Onze tolk, die ook onze chauffeur was reed ons door de grijze grauwe stad heen en ik voelde die donkere zware deken van mij afglijden toen we de stad achter ons lieten. Ik had geen idee hoe zo’n vluchtelingenkamp eruit zou zien of hoeveel mensen er zouden wonen.

Mijn leven had tot nu toe bestaan uit vooral depressief zijn, weinig ondernemen omdat ik nergens heen wilden en Oprah kijken op tv in de hoop dat ik dan ineens een leven kreeg wat wel leuk en opgewekt was. Ik was best streng opgevoed en mijn ouders waren niet van die avonturiers. Verre vakanties zat er bij ons thuis niet in want dat konden mijn ouders niet betalen. Daarnaast is op vakantie gaan niets voor mijn ouders. Die vinden een dagje Efteling al heel wat. Toen iedereen van mijn klas op donderdagavond altijd naar de stad mocht, want dan was het koopavond en “the place to be”, zat ik thuis want ik mocht niet met de rest mee. Ik vond dat altijd vreselijk. Ik was de enige die niet mee mocht. Hunkerend luisterde ik dan de volgende dag naar de verhalen en hoopte, tegen beter weten in, dat ik de volgende koopavond misschien ook wel naar de stad mocht. Veel avonturen had ik dus nog niet beleefd toen ik daar in de auto zat in een land wat verder weg ligt dan Duitsland en op weg was naar een vluchtelingenkamp.

Er was ons verteld dat de mensen in het vluchtelingenkamp wisten dat we zouden komen en dat ze waarschijnlijk al stonden te wachten als we aan kwamen. Iedere maand ging er een groepje van 3 a 4 mensen als wij, reikibehandelaars, naar het land wat verder weg ligt dan Duitsland. Die groep ging dan ook naar de stad die bedekt werd door de donkere zware deken en bezochten de verschillende vluchtelingenkampen in de omtrek om de mensen die daar verbleven een reikibehandeling te geven als men dat wilde. Er werd steeds gretig gebruik van gemaakt was ons verteld. Ik was gespannen en enorm nerveus.

Het vluchtelingenkamp zag er uit als een zwaar verwaarloosde woonwijk. Het stond vol met dezelfde gebouwen en in ieder huis verbleven minimaal 3 tot 4 gezinnen. Gewoonlijk zou er 1 gezin wonen. Er was geen elektriciteit en het was koud, ijskoud. We werden naar één van de gebouwen gereden en we gingen een soort huis in. Er was geen kachel waardoor het binnen net zo koud was als buiten.

Er waren al verschillende mensen bij ons geweest toen er een hele oude mevrouw naar binnen werd geholpen. Ze kon niet zelfstandig lopen. Aangezien ik net klaar was met iemand werd de oudere dame voor mij op een stoel gezet. Er liepen tranen over de wangen van de oudere dame. Het waren geen tranen van verdriet maar van de kou en de ouderdom heb ik mezelf altijd voorgehouden. Ik probeerde de tranen met mijn handen weg te vegen en toen voelde ik hoe koud ze was. De oudere mevrouw keek mij niet aan en vertoonde verder geen emotie of zocht geen oogcontact. Heel voorzichtig plaatste ik mijn handen op haar schouders om haar reiki te gaan geven. Ik concentreerde me zo goed mogelijk maar hoe ik mijn best ook deed ik voelde absoluut niets in mijn handen. Gewoonlijk voelde ik duidelijk de energie door mijn handen lopen, werd het heel warm onder mijn handen maar er gebeurde helemaal niets. Ik probeerde de energie met mijn gedachte haar lichaam in te duwen. Visueel kon ik het allemaal bedenken maar het hielp niet.

Wie dacht ik wel niet dat ik was om even naar dat land wat verder ligt dan Duitsland te komen met mijn bijna nul aan levenservaring. Te bedenken dat ik daar wel eens mensen kon gaan helpen die helemaal niets meer hadden. Die in een oorlog de vreselijkste dingen hadden meegemaakt. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment compleet verdwenen en ik wilde niet meer verder gaan maar naar huis. Ik was compleet gedesillusioneerd en het vertrouwen in de reiki was verdwenen. De twee dames met wie ik deze week in het land wat verder weg dan Duitsland ligt verbleef probeerden mij te bedaren. Waarom zou deze oudere mevrouw zich helemaal naar ons laten brengen als ze er niets aan zou hebben ? De tolk had ons al verteld dat ze er steeds was als er reikibehandelaars naar het vluchtelingenkamp kwamen. Waarom zou ze helemaal naar ons toe komen als ze er niets aan had ? Ik kon er geen antwoord op geven.   

Nadat ik wat bedaard was heb ik nog reiki aan andere mensen gegeven. De energie voelde ik toen wel. Waarom ik de energie niet voelde bij de oudere dame weet ik niet, dat vraag ik me nog steeds af. Ik weet wel dat ik daar in dat vluchtelingenkamp in het land wat verder weg ligt dan Duitsland ineens weer met beide benen op de grond stond. Daar op dat moment is er iets met mij gebeurt wat ik nog steeds niet kan omschrijven. Ik weet dat ik toen veranderd ben, dat ik toen gegroeid ben als mens. Ik zal de oudere mevrouw mijn leven lang met mij mee dragen. Het was een zeer bijzondere ervaring.