Remi

Vandaag heb ik mijn hondje, Remi, naar Groningen gebracht. Daar gaat hij wonen bij nieuwe baasjes. Ik ben kapot van verdriet. Godverdomme wat een klote gevoel is dit. Ik ben een nieuw baasje voor hem gaan zoeken na klachten van de buren. Ze hoorden hem regelmatig blaffen als ik er niet was vertelden ze mij. Hun kleine kindje sliep daardoor onrustig.

Mijn hele leven probeer ik al zo min mogelijk mensen tot last te zijn. Buren die gaan klagen is dan ook iets waar ik heel zenuwachtig van wordt. Remi overal mee heen nemen of oppas zoeken voor hem als ik weg moet is niet te doen. Naast Remi heb ik nog zes honden. De enige oplossing in mijn ogen was een nieuw baasje zoeken.

Remi die als een rillend bang hoopje hond bij mij in huis kwam. Hij heeft anderhalve dag met zijn kopje naar de muur rillend op een kussen gezeten. Hij durfde zich niet te laten zien de arme schat. Hij heeft al veel meegemaakt in zijn jonge leven. Hij leerde in mijn roedel weer hond te zijn. Hij kreeg steeds meer vertrouwen in zichzelf. Nu moest hij ook bij mij weer weg. Dat raakt mij dan ook het meest.

Ik plaats al ruim twaalf jaar dieren bij mensen. Ik heb alleen nog nooit een dier van mijzelf hoeven te herplaatsen. Klagende buren. Buren die zelf in zes maanden tijd twee honden hebben gehad. Eerst de ene hond en toen de andere. De honden gingen net zo snel als dat ze gekomen waren.

De mensen waar ik Remi heen heb gebracht vandaag zijn lief. Ik heb het vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen met Remi. De kleine man moet wennen aan zijn nieuwe situatie maar dan komt het weer helemaal goed. Ook ik moet wennen aan de nieuwe situatie. Hoe klein hij ook was, ik mis hem enorm in huis. De tranen houden niet op met stromen. Het verdriet en het gemis zal slijten dat weet ik. Dat gegeven maakt de pijn van nu alleen niet minder.