Bijzondere dag

Op 10 jan heb ik mijn reutje Barnie in laten slapen omdat hij oud en op was. Ik heb hem ruim 15 jaar als trouw maatje bij me gehad. Negen dagen later, 19 jan, moest ik zeer onverwacht afscheid nemen van mijn lieve Lupa. Een teefje van 14 jaar die ik 4 jaar in mijn roedel had. Het afscheid moeten nemen van 2 van mijn honden in 9 dagen was en is erg heftig. Deze week ben ik dan ook vrij om het verdriet een plek te geven. Vooral met de dood van Lupa heb ik veel moeite. 

Lupa is op zondagavond 19 jan rond 22:15 uur thuis ingeslapen. Begin van die avond ben ik nog met spoed naar het asiel gegaan. Het ging niet goed met herder Max. Max was 11 jaar. Hij was sloom en wilde niet eten. Dat was niets voor Max. Zijn tandvlees en tong waren wit. Met spoed naar de dierenarts met Max. Max moest bij de dierenarts blijven aan het infuus. Er was hoogst waarschijnlijk een bloeding gaande in zijn maag. Ik liet Max achter bij de dierenarts waar ik een paar uur daarvoor nog met mijn Lupa was geweest.   

Een paar uur nadat ik Max achter had gelaten bij de dierenarts heb ik Lupa thuis in laten slapen. Het ging echt niet goed met haar en langer wachten zou absoluut niet goed zijn voor Lupa. Lupa bracht ik de volgende ochtend naar het dierencrematorium. Op de terugweg naar huis belde de dierenarts. Het ging niet goed met Max. Euthanasie leek de enige juiste keus maar wat was dat een moeilijke en zware keus. Ik heb hem gemaakt omdat het niet anders kon. Maar ook dit hakte er stevig in. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Dit was wel erg veel allemaal. 

De hele week loop ik al doelloos door het huis en probeer wat dingen te doen. Het leven gaat gewoon door en ik probeer dan ook te genieten van de dieren en mensen om mij heen die er nog wel zijn. Dat valt niet mee. Ik krijg veel steun van alle lieve mensen om mij heen maar niemand kan het gemis verminderen. Regelmatig rollen de tranen over mijn wangen. Hoor ik mezelf zo hard huilen dat ik vind dat ik normaal moet doen. Er zijn momenten dat ik me even goed voel. Het gekke is dat ik me dan bijna schuldig voel daarvoor. Ik wil me beter voelen. Ik wil al dat verdriet en gemis niet in mijn lijf. Het doet te pijn.  

Vanmiddag kwam de post. Er zat een kaart bij en de dierenarts rekening. Een kaart van mijn collega's en vrijwilligers van het asiel. Dat gaf mij een trots en goed gevoel. Trots op het asiel waar ik beheerder ben. Trots op alle mensen waar ik mee samen werk, collega's en vrijwilligers. Zo lief dat ze dat gedaan hebben.

De dierenartsrekening vond ik wat vreemd. Gewoonlijk komt de rekening niet zo snel en al helemaal niet als je afscheid hebt moeten nemen van een dier. Ik was compleet verbaasd toen ik op de factuur las dat die al betaald was. Iemand had de rekening al voor mij betaald. Toen ik dat las wist ik gelijk wie dat betaald had. Ik ben die persoon zeer dankbaar. Ik hoef me nu niet ook nog eens druk te maken over mijn financiën deze maand. Het had anders een hele zware maand geworden om alles betaald te krijgen.

Deze dag is een bijzondere dag. Deze dag is een zeer waardevolle dag. Ik voel me rijk met al die mensen om mij heen. Ook wel wat ongemakkelijk want ik help gewoonlijk liever andere mensen dan dat ik zelf geholpen wordt. Eigenlijk ben ik ook trots op mezelf want zoiets gebeurt niet zomaar. Dan zal ik ergens toch misschien iets goed doen….. !!