Mijn liefste is niet meer

‘Ze kan bijten’ zei de man die Lupa naar het asiel bracht. De man die bekend stond als een trainer met hele harde hand. Hij had het liefst herders. Zo wild en agressief mogelijk want des te harder kon hij er mee om gaan. Lupa was een klein hondje, kruising Kooikertje. Ze was duidelijk onder de indruk van alles. Het is ook niet niks. 11 Jaar en dan naar het asiel worden gebracht. Alles nieuw, alles vreemd. Haar baasje ging verhuizen en Lupa mocht niet mee. Ik viel als een blok voor Lupa. We hadden vanaf het begin een band.

Lupa werd ter adoptie gezet. Ze had mij laten zien dat ze nog dol was op spelen met balletjes en stokjes. Dan kwam ze helemaal los. Er kwamen wel mensen voor haar kijken om te adopteren maar het waren alleen maar oudere mensen. Die oudere mensen vond ik niet goed genoeg voor haar als baasje. Lupa was dan 11 jaar maar ze wilde nog rennen en spelen. Ik zag deze oude mensen niet met ballen gooien.

Lupa had ik in de tussentijd tussen mijn eigen roedeltje lopen op het asiel. Dat ging erg goed. Omdat Lupa en ik hele dikke maatjes waren besloot ik haar zelf te adopteren. Wat een trouw hondje was mijn Lupa. Ik kon haar overal los mee heen nemen. Ze bleef trouw naast mij of in de buurt. Ze liep altijd vlak achter of naast me. In het begin schrok ik regelmatig. Ze liep dan zo dicht achter mij dat ik haar niet zag als ik omkeek en dacht dan dat ze weg was. Ze is nooit, maar dan ook nooit ver bij mij weg gelopen.

Lupa hield van alles waar ze achter aan kon rennen. Water in de lucht gooien. Blaadjes die op de grond lagen wegschoppen of sneeuw. Lupa vond het fantastisch en genoot daar enorm van. Ik heb wat zand, water, blaadjes, sneeuw en alles wat ik maar in de lucht kon schoppen voor haar in de lucht geschopt. Achter stokken aan en ballen. Wat was ze dan enthousiast en vrolijk. Ik genoot altijd zo van haar tijdens de wandelingen.

Het was vanaf het begin duidelijk dat Lupa ook met harde hand was behandeld bij haar vorige baas. Als ik in mijn handen klapten kroop ze in elkaar. Als ik moest hoesten of niezen ging ze zenuwachtig rond lopen. Ik probeerde daarom nooit te niezen waar Lupa bij was. Ze veranderde dan in een trillend bang zenuwachtig hondje. Ik ben heel blij voor Lupa dat ze voor afstand naar ons asiel is gebracht. Dat ze bij mij verder kon leven zonder dat haar langer pijn kon worden gedaan. Ik ben blij voor mezelf dat Lupa in mijn leven is gekomen.

Gisteravond is Lupa, mijn allerliefste Lupa, thuis ingeslapen. Haar nieren waren zo slecht dat het niet langer kon. Negen dagen nadat ik van mijn viervoeter maatje Barnie afscheid heb genomen moest ik afscheid nemen van Lupa. Lupa die altijd bij mij was. Lupa die extra speciaal voor mij was. Lupa  waar ik een ongelooflijk intense band mee had. Een band die ik nog niet eerder met een hond heb gehad.  Vier jaar lang heb ik genoten van Lupa. Vier jaar lang heeft ze mijn leven verrijkt en ik hoop dat ik haar leven verrijkt heb. Het heeft niet langer mogen zijn en ik moet verder met mijn leven zonder Lupa. Als er een hiernamaals bestaat weet ik zeker dat ze op mij staat te wachten als ik daar ook aankom.

Mijn Lupa… mijn trouwste maatje die een leegte achterlaat zo groot dat ik er geen woorden voor heb. Een oorverdovende stilte en intens verdriet. Zoveel verdriet dat ik er bijna letterlijk in stik.

Lieve schat rust zacht.  Ik mis je vreselijk enorm veel.